trouwens ik wil jullie vragen om het hotel adres
zoek mik hier thuis even naar een sym motorzaak bij jullie in de buurt
stuur ik dat adres in de app.
-
- Beheerder
-
-
Welkom op dit mooie & nieuwe forum!
Op weg naar een mooi & nieuw begin!
Verslag van the amazing Germany tour 2023
-
- Berichten: 133
- Lid geworden op: 15 apr 2020, 21:09
Phoe niet leuk als het machientje problemen heeft , als ik nodig ben voor iets laat het weten , het is hier vandaan nog goed 800 km , ik hoor het wel van jullie , sterkte en hopenlijk nog veel plezier , groetjes gerard
Dag 17
Een goedemorgen vanuit Munchen.
Na een warme nacht, de temperatuur kwam vannacht niet onder de 20 graden, zijn we op tijd opgestaan en willen we al om 8 uur ontbijten. We hebben gelezen dat het vanaf die tijd drukker wordt in de ontbijtzaal en we hopen de drukte een beetje te ontlopen.
Zonder succes, het is er al druk, rumoerig, en we hebben geluk dat er nog een plekje vrij is, zonder aan te hoeven schuiven bij andere mensen.
We hebben met dit hotel niet de beste keuze gedaan, de prijs is dan wel laag, en ook de kamers zijn prima, maar het heeft totaal geen sfeer, geen restaurant, en het barst van de jongeren. Als je wat ouder wordt, waardeer je de rust veel meer.
Het ontbijt is verder wel prima, je komt hier niks tekort.
Nadat we via internet een dagticket hebben gekocht voor het openbaar vervoer, lopen we naar de metro. Een afstand van zo’n 700 meter. Niet echt ver, maar de vermoeidheid van de afgelopen dagen wordt merkbaar, en het begint al snel warm te worden.
Het openbaar vervoer is echt subliem in de grote steden in Duitsland.
Ook hier weer, snel een verbinding naar het centrum, in een schone metro.
We stappen uit in de buurt van de Marienplatz, en zien direct het prachtige Rathaus van Munchen.
Het betreft het nieuwe Rathaus, waarvan de bouw begonnen is in 1867.
Het is in 3 fasen gebouwd, en de laatste fase is afgerond in 1909. Het oude Rathaus voldeed niet meer, en werd in 1944 afgebroken, maar later weer herbouwd.
De stijl waarin het Rathaus is gebouwd, is neogotisch. Het is versierd met vele beelden van de hertogen, koningen, keurvorsten, en keizers, uit het verleden van Beieren.
Verder vind je er nog afbeeldingen van beroepen en zakelijke instellingen.
Er is een beiaard aangebracht met 43 klokken, waarvan de kleinste 10 kg weegt, met een diameter van 18 centimeter, en de grootste klok een diameter heeft van 125 centimeter, met een gewicht van 1300 kg.
Alle klokken tezamen wegen ruim 7000 kg.
Er is een klokkenspel van 32 figuren, die betrekking hebben op de geschiedenis en legendes van Munchen. Het spel speelt dagelijks om 11 en 12 uur.
Toen we op een terrasje wilden gaan zitten, kwam er een norse serveerster vertellen dat we aan een kleiner tafeltje plaats moesten nemen. Maar omdat we niet in de zon wilden zitten, hadden we daar geen zin in. Daarop werden we van het terras afgestuurd.
Gelukkig zijn er meerdere terrassen op de Marienplatz, dus zijn we elders gaan zitten.
Nu hebben we alleen het klokkenspel niet in actie kunnen zien.
Voor het Rathaus staat de Mariazuil van Munchen.
Deze zuil, geplaatst als vredesmonument na de dertigjarige oorlog (1618 tot 1648), is opgericht in opdracht van Maximiliaan I.
Hieruit moest de dankbaarheid blijken dat Munchen en Landshut niet verwoest waren in die oorlog.
De zuil draaagt de beeltenis van de heilige Maagd Maria, met in haar armen het kind Jezus.
Aan de voeten zijn vier kinderfiguren afgebeeld, die vechten tegen draken, leeuwen, slangendraken en adders. De dieren staan symbool voor honger, oorlog, pest en ketterij.
Het is onlangs geheel gerstaureerd.
Onze wandeling bracht bij ons bij de Heilige Geestkerk, waar we even naar binnen gelopen zijn. Deze kerk is tijdens de bombardementen van 1944-1945 vernietigd, maar later weer herbouwd.
Een leuk detail in de kerk vond ik een offerblok.
Op het offerblok stond een tekst, om te geven voor benodigd brood. Ik had er bijna een paar sneetjes witbrood in gestopt.
Wat ons wel opgevallen is, is dat er ontzettend veel bedelaars zijn, met een bord “ik heb honger”, maar alleen geld aannemen en geen eten.
Ook de St. Petruskerk wilden we graag zien. Maar tot onze schrik, bleek deze binnen in de steigers te staan, zodat het beroemde altaar niet te zien was.
Dus om toch een indruk te geven hiervan hebben we een andere foto gebruikt.
En toen kwam het hoogtepunt van de dag. We gingen naar het befaamde Hofbrauhaus.
Onderweg zagen we nog wel wat mooie panden.
Maar het feest begon pas echt toen we bij het Hofbrauhaus naar binnen gingen.
Hier wordt al sinds 1589 bier gebrouwen. en is in opdracht van hertog Wilhelm V opgezet om bier te kunnen leveren aan het hof. Vandaar de naam Hofbrauhaus.
Tegenwoordig is het een begrip in Munchen, en een toeristische trekpleister van jewelste. Elke dag speelt er een beierse kapel, en komen er vaste gasten eten en drinken.
Obers, ook vrouwelijke, lopen soms met wel 10 pullen bier tegelijk, en vergis je niet, dit zijn pullen van 1 hele liter.
De sfeer is gemoedelijk, en je hebt binnen de kortste keren een band met de andere bezoekers.
Marco en ik hadden besloten om ook een biertje te drinken, wat uiteindelijk 2 liter werd.
Tijdens ons drinkfestijn kwam er een jonge dame uit Amerika bij ons aan tafel terecht, en het toeval wil, dat zij in Pittsburgh, USA, zelf in het Hofbrauhaus werkt.
Daar bevindt zich namelijk een exacte kopie van het Munchener Hofbrauhaus. Voor wat betreft de binnenkant dan.
Wij kwamen met Carolyn, want zo heet ze, in gesprek, en dat werd al snel een gezellige boel. Ze vertelde ons dat ze 11 pullen tegelijk kon dragen.
Ze was bezig met een rondreis door Europa en het Midden-oosten, en zou daar 3 maanden voor uittrekken.
Na deze biertjes, en het veelvuldig ledigen van de blaas, wilden we ook nog het brauhaus van Paulaner bezoeken.
Dit keer toch maar de bus genomen, want lopen ging nog zwaarder als vanochtend.
Bij Paulaner was het een stuk rustiger, en hebben we een plekje gezocht in de biergarten. Hier hebben we ook meteen iets gegeten, want dat bier had ons aardig te pakken gehad.
Bij het eten dus ook geen pot bier, maar een suikervrije cola.
We waren allebei zover heen dat we terug naar het hotel wilden, om een paar uurtjes rust te nemen.
Moe maar voldaan zijn we naar de kamers gegaan.
Deze dag zullen we niet gauw vergeten.
We hebben dan misschien niet alles van Munchen gezien, maar het vakantiegevoel had vandaag wel de overhand.
Morgen reizen we verder.
We gaan een laatste bezoek brengen aan een historische plaats, namelijk voormalig kamp Dachau.
Vreugde en verdriet gaan deze vakantie hand in hand. Na dat bezoek reizen we verder naar Friedrichshafen.
Daarna nog een paar reisdagen, en dan zit onze trip erop.
We gaan het zien.
Tot morgen.
Een goedemorgen vanuit Munchen.
Na een warme nacht, de temperatuur kwam vannacht niet onder de 20 graden, zijn we op tijd opgestaan en willen we al om 8 uur ontbijten. We hebben gelezen dat het vanaf die tijd drukker wordt in de ontbijtzaal en we hopen de drukte een beetje te ontlopen.
Zonder succes, het is er al druk, rumoerig, en we hebben geluk dat er nog een plekje vrij is, zonder aan te hoeven schuiven bij andere mensen.
We hebben met dit hotel niet de beste keuze gedaan, de prijs is dan wel laag, en ook de kamers zijn prima, maar het heeft totaal geen sfeer, geen restaurant, en het barst van de jongeren. Als je wat ouder wordt, waardeer je de rust veel meer.
Het ontbijt is verder wel prima, je komt hier niks tekort.
Nadat we via internet een dagticket hebben gekocht voor het openbaar vervoer, lopen we naar de metro. Een afstand van zo’n 700 meter. Niet echt ver, maar de vermoeidheid van de afgelopen dagen wordt merkbaar, en het begint al snel warm te worden.
Het openbaar vervoer is echt subliem in de grote steden in Duitsland.
Ook hier weer, snel een verbinding naar het centrum, in een schone metro.
We stappen uit in de buurt van de Marienplatz, en zien direct het prachtige Rathaus van Munchen.
Het betreft het nieuwe Rathaus, waarvan de bouw begonnen is in 1867.
Het is in 3 fasen gebouwd, en de laatste fase is afgerond in 1909. Het oude Rathaus voldeed niet meer, en werd in 1944 afgebroken, maar later weer herbouwd.
De stijl waarin het Rathaus is gebouwd, is neogotisch. Het is versierd met vele beelden van de hertogen, koningen, keurvorsten, en keizers, uit het verleden van Beieren.
Verder vind je er nog afbeeldingen van beroepen en zakelijke instellingen.
Er is een beiaard aangebracht met 43 klokken, waarvan de kleinste 10 kg weegt, met een diameter van 18 centimeter, en de grootste klok een diameter heeft van 125 centimeter, met een gewicht van 1300 kg.
Alle klokken tezamen wegen ruim 7000 kg.
Er is een klokkenspel van 32 figuren, die betrekking hebben op de geschiedenis en legendes van Munchen. Het spel speelt dagelijks om 11 en 12 uur.
Toen we op een terrasje wilden gaan zitten, kwam er een norse serveerster vertellen dat we aan een kleiner tafeltje plaats moesten nemen. Maar omdat we niet in de zon wilden zitten, hadden we daar geen zin in. Daarop werden we van het terras afgestuurd.
Gelukkig zijn er meerdere terrassen op de Marienplatz, dus zijn we elders gaan zitten.
Nu hebben we alleen het klokkenspel niet in actie kunnen zien.
Voor het Rathaus staat de Mariazuil van Munchen.
Deze zuil, geplaatst als vredesmonument na de dertigjarige oorlog (1618 tot 1648), is opgericht in opdracht van Maximiliaan I.
Hieruit moest de dankbaarheid blijken dat Munchen en Landshut niet verwoest waren in die oorlog.
De zuil draaagt de beeltenis van de heilige Maagd Maria, met in haar armen het kind Jezus.
Aan de voeten zijn vier kinderfiguren afgebeeld, die vechten tegen draken, leeuwen, slangendraken en adders. De dieren staan symbool voor honger, oorlog, pest en ketterij.
Het is onlangs geheel gerstaureerd.
Onze wandeling bracht bij ons bij de Heilige Geestkerk, waar we even naar binnen gelopen zijn. Deze kerk is tijdens de bombardementen van 1944-1945 vernietigd, maar later weer herbouwd.
Een leuk detail in de kerk vond ik een offerblok.
Op het offerblok stond een tekst, om te geven voor benodigd brood. Ik had er bijna een paar sneetjes witbrood in gestopt.
Wat ons wel opgevallen is, is dat er ontzettend veel bedelaars zijn, met een bord “ik heb honger”, maar alleen geld aannemen en geen eten.
Ook de St. Petruskerk wilden we graag zien. Maar tot onze schrik, bleek deze binnen in de steigers te staan, zodat het beroemde altaar niet te zien was.
Dus om toch een indruk te geven hiervan hebben we een andere foto gebruikt.
En toen kwam het hoogtepunt van de dag. We gingen naar het befaamde Hofbrauhaus.
Onderweg zagen we nog wel wat mooie panden.
Maar het feest begon pas echt toen we bij het Hofbrauhaus naar binnen gingen.
Hier wordt al sinds 1589 bier gebrouwen. en is in opdracht van hertog Wilhelm V opgezet om bier te kunnen leveren aan het hof. Vandaar de naam Hofbrauhaus.
Tegenwoordig is het een begrip in Munchen, en een toeristische trekpleister van jewelste. Elke dag speelt er een beierse kapel, en komen er vaste gasten eten en drinken.
Obers, ook vrouwelijke, lopen soms met wel 10 pullen bier tegelijk, en vergis je niet, dit zijn pullen van 1 hele liter.
De sfeer is gemoedelijk, en je hebt binnen de kortste keren een band met de andere bezoekers.
Marco en ik hadden besloten om ook een biertje te drinken, wat uiteindelijk 2 liter werd.
Tijdens ons drinkfestijn kwam er een jonge dame uit Amerika bij ons aan tafel terecht, en het toeval wil, dat zij in Pittsburgh, USA, zelf in het Hofbrauhaus werkt.
Daar bevindt zich namelijk een exacte kopie van het Munchener Hofbrauhaus. Voor wat betreft de binnenkant dan.
Wij kwamen met Carolyn, want zo heet ze, in gesprek, en dat werd al snel een gezellige boel. Ze vertelde ons dat ze 11 pullen tegelijk kon dragen.
Ze was bezig met een rondreis door Europa en het Midden-oosten, en zou daar 3 maanden voor uittrekken.
Na deze biertjes, en het veelvuldig ledigen van de blaas, wilden we ook nog het brauhaus van Paulaner bezoeken.
Dit keer toch maar de bus genomen, want lopen ging nog zwaarder als vanochtend.
Bij Paulaner was het een stuk rustiger, en hebben we een plekje gezocht in de biergarten. Hier hebben we ook meteen iets gegeten, want dat bier had ons aardig te pakken gehad.
Bij het eten dus ook geen pot bier, maar een suikervrije cola.
We waren allebei zover heen dat we terug naar het hotel wilden, om een paar uurtjes rust te nemen.
Moe maar voldaan zijn we naar de kamers gegaan.
Deze dag zullen we niet gauw vergeten.
We hebben dan misschien niet alles van Munchen gezien, maar het vakantiegevoel had vandaag wel de overhand.
Morgen reizen we verder.
We gaan een laatste bezoek brengen aan een historische plaats, namelijk voormalig kamp Dachau.
Vreugde en verdriet gaan deze vakantie hand in hand. Na dat bezoek reizen we verder naar Friedrichshafen.
Daarna nog een paar reisdagen, en dan zit onze trip erop.
We gaan het zien.
Tot morgen.
Laatst gewijzigd door henkhouet op 14 aug 2023, 21:58, 6 keer totaal gewijzigd.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
-
- Berichten: 133
- Lid geworden op: 15 apr 2020, 21:09
Fijn in ieder geval dat de regen een stuk minder is , ik las bij Marco dat de moter geen problemen had om de trip voort te zetten , morgen in ieder geval veel plezier toegewenst en geniet van de dagen die nog komen , begin met een goede nachtrust en geniet van de dingen die op jullie pad komen , slaap ze , en graag tot morgen , groetjes gerard
- Hans v.d. Kleij
- Berichten: 541
- Lid geworden op: 15 apr 2020, 22:44
Leuk verslag weer, er staan zeker mooie panden in Munchen, Het bier e.d. zag er ook weer gezellig uit, en ja hoor het vrouwelijk schoon kwam ook om de hoek zeilen, ja ja en dat met al dat bier, dan weet je dat het vermoeiend gaat worden.
Maar wel weer een top dag.
Fijn dat de scooter van Henk geen kuren meer vertoont.
Geniet nog maar de komende dagen.
Gr Hans
Maar wel weer een top dag.
Fijn dat de scooter van Henk geen kuren meer vertoont.
Geniet nog maar de komende dagen.
Gr Hans
Dag 18
Vandaag gaat de reis naar Friedrichshafen, en zijn we eigenlijk begonnen aan de terugreis naar huis.
Maar voordat we richting Friedrichshafen gaan, brengen we eerst een bezoek aan Dachau. Niet de stad, maar aan het voormalig concentratiekamp.
Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Uiteindelijk kwamen hier 206.000 mensen uit 30 verschillende landen terecht, waarvan er minstens 41.500 om het leven zijn gekomen.
Dit kamp was ook niet een vernietigingskamp, zoals bijvoorbeeld Auschwitz, maar degene die hier opgesloten werden, waren in het begin politieke gevangenen, communisten, geestelijken, en andere tegenstanders van Hitler.
Maar al snel kwamen er ook homosexuelen, Roma, Sinti, verzetsstrijders en vooral joden bij. De meesten werden ingezet voor dwangarbeid.
Zo leverde dit kamp aan 197 bedrijven goedkope arbeidskrachten, en had het kamp 169 buitenposten.
Ook werden juist hier in het kamp allerlei experimenten uitgevoerd, de meesten in opdracht van de luftwaffe.
Zo werd onder andere gekeken hoe lang iemand zonder zuurstof kan, en werden mensen ondergedompeld in een bad met ijskoud water en ijsblokken, om daarna te zien wat de beste manier was om het lichaam weer op de normale temperatuur te krijgen.
En er werd gekeken hoe men reageerde op luchtdrukverschillen. Hiervoor liet de Luftwaffe een decompressiekamer bouwen en simuleerde daar dat men snel op hoogte van 20 kilometer kwam, en dan in een vrije val terecht kwam.
Het hoeft geen betoog dat vele gevangenen deze experimenten niet hebben overleefd.
De SS-arts Claus Schilling onderzocht ook of hij iets kon vinden tegen malaria, waarvoor hij gevangenen besmette met deze ziekte.
Aan deze proeven moesten elfhonderd man meedoen. Wanneer ze dreigde te sterven, werden ze overgebracht naar een andere ziekenboeg, zodat men niet als doodsoorzaak malaria op hoefde te geven.
Deze experimenten gingen door tot april 1945, tot vlak voor de bevrijding van dit kamp door Amerikaanse troepen.
Omdat er steeds meer gevangenen nodig waren voor dwangarbeid, werd het kamp steeds voller, zodat er op een bepaald moment ruim 60.000 gevangenen waren ondergebracht.
Daardoor werden de omstandigheden telkens slechter, en was er ondervoeding.
Himmler, onder wie zijn verantwoording Dachau tot stand was gekomen, was genoodzaakt om de leefomstandigheden iets te laten verbeteren, omdat de dwangarbeiders nodig waren voor de oorlogsindustrie, en er te veel uitval was.
Er werd veel gemarteld en gemoord, want in Dachau was de kampcommandant vrij om straffen op te leggen, en was de rechtspraak buitenspel gezet.
Een korte tijd is het kamp ontruimd geweest, en diende het als opleidingscentrum voor de SS. Hier is ook de waffen-SS en de doodskoppen-divisie ontstaan.
Tegen het eind van de oorlog, is ook vanuit Dachau een dodenmars geweest, wat aan velen die zwak en ondervoed waren, het leven heeft gekost. Toen op 29 april 1945 de Amerikanen het kamp ingenomen hebben, stond er een goederentrein met een transport uit Buchenwald, waarin ze 2.000 lijken aantroffen. Achter het crematorium vonden de bevrijders nog eens 3.000 lijken.
Ontdaan als ze waren, hebben ze het recht in eigen hand genomen, en de nog aanwezige kampwachten standrechtelijk geexecuteerd.
We hebben beiden al diverse kampen gezien, en al veel gehoord en gelezen over de gruwelijkheden die in de tweede wereldoorlog hebben plaats gevonden, maar telkens weer komt bij ons het gevoel van afschuw en onbegrip naar boven.
Hoe hebben mensen elkaar dit aan kunnen doen.
We liepen door een van de barakken, en de warmte was voor ons ondraaglijk. Hoe moet dat zijn geweest met zoveel mensen op elkaar gepakt. Vreselijk.
Het was dan ook een bevrijdend gevoel dat we onze reis richting Friedrichshafen konden voortzetten. We hebben er flink de snelheid in gehouden, want de temperatuur lag boven de 30 graden, en dan is het zelfs op een motor niet lekker meer.
Zolang je in beweging bent, kun je met een doorwaaijas nog wel wat verkoeling krijgen, maar als je ook maar even moet stoppen voor een verkeerslicht, of een spoorwegovergang, dan sta je weg te smelten.
Het lijkt hier in Duitsland veel langer te duren als je moet wachten voor een trein.
Onderweg zijn we nog even gestopt voor een lunch in Landsberg am Lech. Hier zit het kleine restaurantje, Wirtzhaus am Spitalplatz, waar het heel goed toeven is op het terras.
Wij lieten ons verwennen met een Goulashsoep met brood, en Marco koos voor de Leberkase met spiegelei en kartoffelsalade.
Hoe Duits wil je het hebben.
Later nog snel even gestopt voor een flesje drinken, maar verder zijn we door gereden.
Mijn scooter, die eerst nog problemen had met het controlelampje van het motormanagement, heeft zich verder keurig gedragen.
Er zijn geen problemen meer geweest. (Mochten de problemen terug komen, kunnen we altijd dat lampje er nog uit halen, hahahaha)
Het hotel waar we naar toe moesten, had natuurlijk Ruhetag. Dit overkomt ons wel vaker.
Gelukkig had de hotelier in een kastje buiten aan de muur, onze sleutelkaart gelegd, en konden we dus naar binnen.
We waren allebei bekaf en loom van de warmte, zodat we ons zijn gaan opfrissen, en een uurtje rust genomen hebben.
Daarna zijn we met de motor naar een restaurant gegaan, zo’n 8 kilometer verderop.
We hebben goed gegeten voor een betaalbare prijs.
Dat kan hier nog.
Morgen vertrekken we naar Freudenstadt voor een overnachting daar. We zullen onderweg proberen om nog iets interessants te zien, zodat we nog wat te schrijven hebben.
Zoals iedere dag, we gaan het zien.
Tot morgen.
Vandaag gaat de reis naar Friedrichshafen, en zijn we eigenlijk begonnen aan de terugreis naar huis.
Maar voordat we richting Friedrichshafen gaan, brengen we eerst een bezoek aan Dachau. Niet de stad, maar aan het voormalig concentratiekamp.
Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Uiteindelijk kwamen hier 206.000 mensen uit 30 verschillende landen terecht, waarvan er minstens 41.500 om het leven zijn gekomen.
Dit kamp was ook niet een vernietigingskamp, zoals bijvoorbeeld Auschwitz, maar degene die hier opgesloten werden, waren in het begin politieke gevangenen, communisten, geestelijken, en andere tegenstanders van Hitler.
Maar al snel kwamen er ook homosexuelen, Roma, Sinti, verzetsstrijders en vooral joden bij. De meesten werden ingezet voor dwangarbeid.
Zo leverde dit kamp aan 197 bedrijven goedkope arbeidskrachten, en had het kamp 169 buitenposten.
Ook werden juist hier in het kamp allerlei experimenten uitgevoerd, de meesten in opdracht van de luftwaffe.
Zo werd onder andere gekeken hoe lang iemand zonder zuurstof kan, en werden mensen ondergedompeld in een bad met ijskoud water en ijsblokken, om daarna te zien wat de beste manier was om het lichaam weer op de normale temperatuur te krijgen.
En er werd gekeken hoe men reageerde op luchtdrukverschillen. Hiervoor liet de Luftwaffe een decompressiekamer bouwen en simuleerde daar dat men snel op hoogte van 20 kilometer kwam, en dan in een vrije val terecht kwam.
Het hoeft geen betoog dat vele gevangenen deze experimenten niet hebben overleefd.
De SS-arts Claus Schilling onderzocht ook of hij iets kon vinden tegen malaria, waarvoor hij gevangenen besmette met deze ziekte.
Aan deze proeven moesten elfhonderd man meedoen. Wanneer ze dreigde te sterven, werden ze overgebracht naar een andere ziekenboeg, zodat men niet als doodsoorzaak malaria op hoefde te geven.
Deze experimenten gingen door tot april 1945, tot vlak voor de bevrijding van dit kamp door Amerikaanse troepen.
Omdat er steeds meer gevangenen nodig waren voor dwangarbeid, werd het kamp steeds voller, zodat er op een bepaald moment ruim 60.000 gevangenen waren ondergebracht.
Daardoor werden de omstandigheden telkens slechter, en was er ondervoeding.
Himmler, onder wie zijn verantwoording Dachau tot stand was gekomen, was genoodzaakt om de leefomstandigheden iets te laten verbeteren, omdat de dwangarbeiders nodig waren voor de oorlogsindustrie, en er te veel uitval was.
Er werd veel gemarteld en gemoord, want in Dachau was de kampcommandant vrij om straffen op te leggen, en was de rechtspraak buitenspel gezet.
Een korte tijd is het kamp ontruimd geweest, en diende het als opleidingscentrum voor de SS. Hier is ook de waffen-SS en de doodskoppen-divisie ontstaan.
Tegen het eind van de oorlog, is ook vanuit Dachau een dodenmars geweest, wat aan velen die zwak en ondervoed waren, het leven heeft gekost. Toen op 29 april 1945 de Amerikanen het kamp ingenomen hebben, stond er een goederentrein met een transport uit Buchenwald, waarin ze 2.000 lijken aantroffen. Achter het crematorium vonden de bevrijders nog eens 3.000 lijken.
Ontdaan als ze waren, hebben ze het recht in eigen hand genomen, en de nog aanwezige kampwachten standrechtelijk geexecuteerd.
We hebben beiden al diverse kampen gezien, en al veel gehoord en gelezen over de gruwelijkheden die in de tweede wereldoorlog hebben plaats gevonden, maar telkens weer komt bij ons het gevoel van afschuw en onbegrip naar boven.
Hoe hebben mensen elkaar dit aan kunnen doen.
We liepen door een van de barakken, en de warmte was voor ons ondraaglijk. Hoe moet dat zijn geweest met zoveel mensen op elkaar gepakt. Vreselijk.
Het was dan ook een bevrijdend gevoel dat we onze reis richting Friedrichshafen konden voortzetten. We hebben er flink de snelheid in gehouden, want de temperatuur lag boven de 30 graden, en dan is het zelfs op een motor niet lekker meer.
Zolang je in beweging bent, kun je met een doorwaaijas nog wel wat verkoeling krijgen, maar als je ook maar even moet stoppen voor een verkeerslicht, of een spoorwegovergang, dan sta je weg te smelten.
Het lijkt hier in Duitsland veel langer te duren als je moet wachten voor een trein.
Onderweg zijn we nog even gestopt voor een lunch in Landsberg am Lech. Hier zit het kleine restaurantje, Wirtzhaus am Spitalplatz, waar het heel goed toeven is op het terras.
Wij lieten ons verwennen met een Goulashsoep met brood, en Marco koos voor de Leberkase met spiegelei en kartoffelsalade.
Hoe Duits wil je het hebben.
Later nog snel even gestopt voor een flesje drinken, maar verder zijn we door gereden.
Mijn scooter, die eerst nog problemen had met het controlelampje van het motormanagement, heeft zich verder keurig gedragen.
Er zijn geen problemen meer geweest. (Mochten de problemen terug komen, kunnen we altijd dat lampje er nog uit halen, hahahaha)
Het hotel waar we naar toe moesten, had natuurlijk Ruhetag. Dit overkomt ons wel vaker.
Gelukkig had de hotelier in een kastje buiten aan de muur, onze sleutelkaart gelegd, en konden we dus naar binnen.
We waren allebei bekaf en loom van de warmte, zodat we ons zijn gaan opfrissen, en een uurtje rust genomen hebben.
Daarna zijn we met de motor naar een restaurant gegaan, zo’n 8 kilometer verderop.
We hebben goed gegeten voor een betaalbare prijs.
Dat kan hier nog.
Morgen vertrekken we naar Freudenstadt voor een overnachting daar. We zullen onderweg proberen om nog iets interessants te zien, zodat we nog wat te schrijven hebben.
Zoals iedere dag, we gaan het zien.
Tot morgen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
Dag 19
Ik heb redelijk goed geslapen.
We hadden op de kamer geen airco, maar wel een ventilator met timer, die dus na verloop van tijd uit ging. Zonder deze ventilator werd al heel snel warm op de kamer, dus was ik om de 2 uur wakker, om dat ding weer aan te zetten.
Nou moet ik er toch wel eens uit om naar de wc te gaan, dus dat was niet zo’n probleem.
Ook deze ochtend stond de zon al hoog aan de hemel, en zo tussen de bergen is dat altijd een prachtig gezicht. Van Marco hoorde ik dat hij goed geslapen had, maar dat hij wel langer had willen slapen.
Gelukkig heeft hij na deze tourtrip nog een week vrij, zodat hij lekker bij kan komen.
Hoewel we de pech hadden, om op Ruhetag (rustdag) in dit hotel te verblijven, en we dus elders moesten gaan eten, en ook geen gebruik van de biergarten konden maken, is dit hotel wel een aanrader.
De kamers zijn echt nieuw, goed meubilair, een mooie badkamer, en een goed bed.
Ook het ontbijt was perfect, met versgebakken eitjes, of anders gekookt of scrambled, waar de keus naar uit gaat. Ze vragen wat je wil, en gaan het dan pas klaarmaken.
Dat is echt vers.
Om 9 uur zaten we alweer op onze scooters en waren we onderweg.
Nu was het nog niet zo warm, en dan is het lekker om door de bergen te touren.
We gingen vandaag naar Freudenstadt, maar zouden ook een bezoek brengen aan de Hexenlochmolen.
Deze ligt in het canyonachtige Hexenloch, in het zwarte woud tussen St. Margen en Furtwangen. De weg ernaar toe is een lust om te rijden, met hellingpercentages van 14 tot 19%.
De Hexenlochmolen is de enige molen in het Zwarte Woud met twee waterwielen. In 1825 werd het gedeelte met het kleinere waterrad gebouwd als spijkersmederij.
Later werd het gedeelte met het grotere waterrad toegevoegd als houtzagerij .
Uiteindelijk werd het gedeelte met het kleinere waterrad omgebouwd tot een werkplaats voor het maken van klokkenkasten .
De molen is al sinds 1839 in familiebezit, nu al de 4e generatie.
Het grote waterrad, met een diameter van 4 meter, neemt meer dan 300 liter water per seconde op uit het riviertje de Heubach.
Hiermee wordt een cirkelzaag aangedreven, die alleen nog maar als demonstratie wordt gebruikt. Het zagen wordt tegenwoordig electrisch gedaan. Deze electriciteit wordt geleverd door een turbine die een generator aandrijft.
Momenteel is het ook een souvenirshop met restaurant, waar wij graag gebruik van hebben gemaakt.
We kozen voor een “strammer max”, wat wij een uitsmijter zouden noemen.
Maar hier kregen we een gietijzeren pan, waar onderin brood gelegd was, met daarover gerookte ham en kaas, en dit wordt dan gebakken in een oven.
Als dit dan klaar is, wordt hierover het gebakken ei gelegd. Het smaakte perfect.
Je moest alleen het pannetje niet aanraken, want dat was bloedheet, en koelde ook bijna niet af.
Daarna gingen we verder, met de bedoeling om de binnenstad van Freiburg im Breisgrau te bezichtigen. Nadat we in de hitte het langzaam rijdend verkeer hadden getrotseerd, je mag daar namelijk maar 30 km per uur rijden, kwamen we bij het centrum.
We konden geen geschikte plek vinden voor onze scooters, en zagen ook de drukte met lede ogen aan, waarop we hebben besloten om dit over te slaan en maar verder te rijden.
Via een deel van de Schwartzwald panoramastrasse en andere prachtige bergwegen, zijn we door het zwarte woud naar Freudenstadt gereden.
De Romeinen noemden dit gebergte Silva Nigra, oftewel het zwarte of donkere woud of ook wel het ondoordringbare woud.
Het dankt dan ook zijn naam aan het feit dat er bijna geen zonlicht doordringt in dit uit hoofdzakelijk naaldbomen bestaande gebergte.
Het is het grootste bosgebied van Duitsland, en een toeristische trekpleister.
Ook het hotel waar we in Freudenstadt gereserveerd hadden, heeft geen werkend restaurant meer. Waarschijnlijk hebben veel horecazaken toch best wel wat klappen gekregen door de Coronacrisis.
Maar ook de receptie van het hotel is gesloten.
Daarom kregen we een cijfercode toegestuurd, zodat we binnen konden komen en zelf onze kamersleutels konden pakken.
Aan de kamers mankeert niks, mooie grote comfortale kamers, maar de sfeer vind ik op deze manier niks.
We wilden om 6 uur gaan eten, maar werden verrast door een wolkbreuk, die een klein uurtje duurde, en de straten behoorlijk onder water zette.
Gelukkig hoefde we niet ver te lopen voor het eten, want er was een chinees restaurant, net om de hoek.
De babi pangang smaakte voortreffelijk.
De dame die ons geholpen heeft, heeft een broer wonen in Helmond, en vroeg aan ons of wij een hotel konden aanbevelen in Helmond of Gemert, want ze wilde haar broer gaan bezoeken, omdat ze hem al heel lang niet heeft gezien.
Leuk om iemand op deze manier te kunnen helpen, en hiervoor kregen we allebei een appel.
De rekening van het eten moesten we wel gewoon betalen.
Morgen wordt het weer een reisdag, dit keer naar Mettlach. We hebben geen plannen om iets speciaals te gaan bekijken, behalve dan dat we nog een prachtige route door het Zwarte woud gaan rijden.
We gaan het zien.
Tot morgen.
Ik heb redelijk goed geslapen.
We hadden op de kamer geen airco, maar wel een ventilator met timer, die dus na verloop van tijd uit ging. Zonder deze ventilator werd al heel snel warm op de kamer, dus was ik om de 2 uur wakker, om dat ding weer aan te zetten.
Nou moet ik er toch wel eens uit om naar de wc te gaan, dus dat was niet zo’n probleem.
Ook deze ochtend stond de zon al hoog aan de hemel, en zo tussen de bergen is dat altijd een prachtig gezicht. Van Marco hoorde ik dat hij goed geslapen had, maar dat hij wel langer had willen slapen.
Gelukkig heeft hij na deze tourtrip nog een week vrij, zodat hij lekker bij kan komen.
Hoewel we de pech hadden, om op Ruhetag (rustdag) in dit hotel te verblijven, en we dus elders moesten gaan eten, en ook geen gebruik van de biergarten konden maken, is dit hotel wel een aanrader.
De kamers zijn echt nieuw, goed meubilair, een mooie badkamer, en een goed bed.
Ook het ontbijt was perfect, met versgebakken eitjes, of anders gekookt of scrambled, waar de keus naar uit gaat. Ze vragen wat je wil, en gaan het dan pas klaarmaken.
Dat is echt vers.
Om 9 uur zaten we alweer op onze scooters en waren we onderweg.
Nu was het nog niet zo warm, en dan is het lekker om door de bergen te touren.
We gingen vandaag naar Freudenstadt, maar zouden ook een bezoek brengen aan de Hexenlochmolen.
Deze ligt in het canyonachtige Hexenloch, in het zwarte woud tussen St. Margen en Furtwangen. De weg ernaar toe is een lust om te rijden, met hellingpercentages van 14 tot 19%.
De Hexenlochmolen is de enige molen in het Zwarte Woud met twee waterwielen. In 1825 werd het gedeelte met het kleinere waterrad gebouwd als spijkersmederij.
Later werd het gedeelte met het grotere waterrad toegevoegd als houtzagerij .
Uiteindelijk werd het gedeelte met het kleinere waterrad omgebouwd tot een werkplaats voor het maken van klokkenkasten .
De molen is al sinds 1839 in familiebezit, nu al de 4e generatie.
Het grote waterrad, met een diameter van 4 meter, neemt meer dan 300 liter water per seconde op uit het riviertje de Heubach.
Hiermee wordt een cirkelzaag aangedreven, die alleen nog maar als demonstratie wordt gebruikt. Het zagen wordt tegenwoordig electrisch gedaan. Deze electriciteit wordt geleverd door een turbine die een generator aandrijft.
Momenteel is het ook een souvenirshop met restaurant, waar wij graag gebruik van hebben gemaakt.
We kozen voor een “strammer max”, wat wij een uitsmijter zouden noemen.
Maar hier kregen we een gietijzeren pan, waar onderin brood gelegd was, met daarover gerookte ham en kaas, en dit wordt dan gebakken in een oven.
Als dit dan klaar is, wordt hierover het gebakken ei gelegd. Het smaakte perfect.
Je moest alleen het pannetje niet aanraken, want dat was bloedheet, en koelde ook bijna niet af.
Daarna gingen we verder, met de bedoeling om de binnenstad van Freiburg im Breisgrau te bezichtigen. Nadat we in de hitte het langzaam rijdend verkeer hadden getrotseerd, je mag daar namelijk maar 30 km per uur rijden, kwamen we bij het centrum.
We konden geen geschikte plek vinden voor onze scooters, en zagen ook de drukte met lede ogen aan, waarop we hebben besloten om dit over te slaan en maar verder te rijden.
Via een deel van de Schwartzwald panoramastrasse en andere prachtige bergwegen, zijn we door het zwarte woud naar Freudenstadt gereden.
De Romeinen noemden dit gebergte Silva Nigra, oftewel het zwarte of donkere woud of ook wel het ondoordringbare woud.
Het dankt dan ook zijn naam aan het feit dat er bijna geen zonlicht doordringt in dit uit hoofdzakelijk naaldbomen bestaande gebergte.
Het is het grootste bosgebied van Duitsland, en een toeristische trekpleister.
Ook het hotel waar we in Freudenstadt gereserveerd hadden, heeft geen werkend restaurant meer. Waarschijnlijk hebben veel horecazaken toch best wel wat klappen gekregen door de Coronacrisis.
Maar ook de receptie van het hotel is gesloten.
Daarom kregen we een cijfercode toegestuurd, zodat we binnen konden komen en zelf onze kamersleutels konden pakken.
Aan de kamers mankeert niks, mooie grote comfortale kamers, maar de sfeer vind ik op deze manier niks.
We wilden om 6 uur gaan eten, maar werden verrast door een wolkbreuk, die een klein uurtje duurde, en de straten behoorlijk onder water zette.
Gelukkig hoefde we niet ver te lopen voor het eten, want er was een chinees restaurant, net om de hoek.
De babi pangang smaakte voortreffelijk.
De dame die ons geholpen heeft, heeft een broer wonen in Helmond, en vroeg aan ons of wij een hotel konden aanbevelen in Helmond of Gemert, want ze wilde haar broer gaan bezoeken, omdat ze hem al heel lang niet heeft gezien.
Leuk om iemand op deze manier te kunnen helpen, en hiervoor kregen we allebei een appel.
De rekening van het eten moesten we wel gewoon betalen.
Morgen wordt het weer een reisdag, dit keer naar Mettlach. We hebben geen plannen om iets speciaals te gaan bekijken, behalve dan dat we nog een prachtige route door het Zwarte woud gaan rijden.
We gaan het zien.
Tot morgen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
Hoi
Henk en Marco
Vind het echt super dat jullie dit elke dag met ons delen
Ik zal vast niet de enige zijn binnen de club
De foto's zijn mooi en henk kan zo een boek maken zo leuk is het geschreven en ook duidelijk
Nogmaals bedankt
Groet Martin
Henk en Marco
Vind het echt super dat jullie dit elke dag met ons delen
Ik zal vast niet de enige zijn binnen de club
De foto's zijn mooi en henk kan zo een boek maken zo leuk is het geschreven en ook duidelijk
Nogmaals bedankt
Groet Martin
Dag 20
Toen we vanochtend wakker werden, was de hoteleigenaar gelukkig ook aanwezig.
Ik blijf het een raar idee vinden om in een soort van zelfbedienings-hotel te komen.
Pak uw sleutel uit een kastje met een code, vul dit formuliertje in, en u kunt slapen.
Morgen zorgen wij voor het ontbijt, en kunt u even afrekenen.
Dit hebben we deze vakantie nu al een paar keer meegemaakt.
Ik hou van sfeer, en goede ontvangst, en iemand die me wegwijs maakt in het hotel. Maar goed, de kamer was groot, erg goed, en het bed sliep heerlijk. Dat is toch het belangrijkste.
Al vroeg stonden we onze scooters te beladen, en waren we klaar voor het ontbijt.
Omdat de tank al op reserve was gekomen, wilden we eerst even gaan tanken. Even van de route af, naar de pomp, en kom je daar, is de pomp gesloten. Dan maar weer verder door om bij een andere pomp te tanken.
De weg uit Freudenstadt verliep moeizaam.
Het is een lange weg, met een maximum snelheid van 30 kilometer per uur, en het was al erg druk op de weg. In combinatie met de vele verkeerslichten, die we meestal tegen hadden, waren we lang onderweg.
Maar dan komt het pleziertje van de dag, we draaien de B500 op, oftewel de Schwarzwaldhochstrasse.
Een redelijk brede weg door het zwarte woud, die op vele plaatsen de mogelijkheid biedt om over de uitgestrekte bossen uit te kunnen kijken.
Het is een weg die zich uitstrekt van Freudenstadt tot Baden-Baden, een stuk van ongeveer 60 kilometer. We hebben het getroffen, want we wilden deze weg graag allebei rijden, en alles zat mee, ook het weer. De zon scheen, de temperatuur was nog niet hoog, en de weg was helemaal droog.
Dat had wel anders kunnen zijn, na de verschrikkelijke regenbui van de dag ervoor.
Halverwege ligt de Mummelsee, een meertje van 240 meter lang en 192 meter breed. Het diepste punt meet 18 meter diep, en ligt in een zogenaamd keteldal op een hoogte van 1036 mtr.
Het meer komt aan zijn naam omdat er vroeger veel witte waterlelies voorkwamen, in het Duits “Mummeln” genaamd.
Vandaag hebben we ook een uitstapje gemaakt naar Frankrijk, en daar een kleine 120 kilometer gereden.
Dit keer hebben we bij een echte Franse McDonald koffie met croissant genomen. Het bestellen was even lastig, want zelfs Engels is voor het personeel daar nog moeilijk.
Omdat de zon verdwenen was achter de wolken, hebben we na de koffie ook maar even een extra trui aangetrokken, want het werd behoorlijk fris.
In eerste instantie bleef het weer redelijk, totdat wij in een verschrikkelijke onweersbui terecht kwamen.
Dus snel de regenjas aangetrokken, en de broek maar even gelaten voor wat het was.
Ik vond het eng, want de bliksemschichten zagen we echt “vlakbij” uit de hemel komen, en een enorm gedonder er achteraan. Onder die omstandigheden moet je eigenlijk niet buiten zijn.
Maar we moesten verder, en er was ook nergens een plek om te schuilen.
Gelukkig werd het snel weer wat beter, al bleef het toch wel zo nu en dan regenen.
Het gebied, genaamd Foret de Lemberg is een prachtig bosgebied, en het had zeker meer plezier opgeleverd als we niet als twee verzopen katjes daar doorheen haddden gereden.
Bij Schoeneck kwamen we Duitsland weer binnen, en via de industriestad Dillingen, waar ik niets moois gezien heb, zijn we naar Mettlach gereden.
Bij het hotel was geen parkeerplaats te vinden, en hebben we de motoren tegen een muur van een huis geparkeerd.
Maar omdat het straatje wat schuin liep, kreeg ik mijn been niet goed over de middentunnel, waardoor ik de motor mee omtrok, en deze op zijn zijkant viel.
Ik mag van geluk spreken dat hij op een zijkoffer terecht kwam, waardoor er eigenlijk geen schade is ontstaan.
De hoteleigenaresse stond ons al op te wachten, en overhandigde ons de kamersleutels.
We zitten in het hart van Mettlach, wat zich kenmerkt door de vele, zeer vele winkels die hier Villeroy en Boch verkopen.
Er is hier zelfs een echt Villeroy en Boch museum. We hebben bij een paar etalages staan kijken, maar als je die prijzen ziet, dan nemen wij wel een serviesje van Ikea.
We hebben lekker bij het hotel buiten gegeten, want vanaf dat we aangekomen zijn scheen de zon.
Als extraatje kreeg ik er een wespensteek bij kado, iets wat ik me niet kan herinneren eerder gehad te hebben.
Morgen vertrekken we naar ons laatste reisdoel, Houffalize in Belgie.
Nog een keer wat historisch oorlogsverleden in ons opnemen, voordat we huiswaarts gaan.
We gaan het zien.
Tot morgen.
Toen we vanochtend wakker werden, was de hoteleigenaar gelukkig ook aanwezig.
Ik blijf het een raar idee vinden om in een soort van zelfbedienings-hotel te komen.
Pak uw sleutel uit een kastje met een code, vul dit formuliertje in, en u kunt slapen.
Morgen zorgen wij voor het ontbijt, en kunt u even afrekenen.
Dit hebben we deze vakantie nu al een paar keer meegemaakt.
Ik hou van sfeer, en goede ontvangst, en iemand die me wegwijs maakt in het hotel. Maar goed, de kamer was groot, erg goed, en het bed sliep heerlijk. Dat is toch het belangrijkste.
Al vroeg stonden we onze scooters te beladen, en waren we klaar voor het ontbijt.
Omdat de tank al op reserve was gekomen, wilden we eerst even gaan tanken. Even van de route af, naar de pomp, en kom je daar, is de pomp gesloten. Dan maar weer verder door om bij een andere pomp te tanken.
De weg uit Freudenstadt verliep moeizaam.
Het is een lange weg, met een maximum snelheid van 30 kilometer per uur, en het was al erg druk op de weg. In combinatie met de vele verkeerslichten, die we meestal tegen hadden, waren we lang onderweg.
Maar dan komt het pleziertje van de dag, we draaien de B500 op, oftewel de Schwarzwaldhochstrasse.
Een redelijk brede weg door het zwarte woud, die op vele plaatsen de mogelijkheid biedt om over de uitgestrekte bossen uit te kunnen kijken.
Het is een weg die zich uitstrekt van Freudenstadt tot Baden-Baden, een stuk van ongeveer 60 kilometer. We hebben het getroffen, want we wilden deze weg graag allebei rijden, en alles zat mee, ook het weer. De zon scheen, de temperatuur was nog niet hoog, en de weg was helemaal droog.
Dat had wel anders kunnen zijn, na de verschrikkelijke regenbui van de dag ervoor.
Halverwege ligt de Mummelsee, een meertje van 240 meter lang en 192 meter breed. Het diepste punt meet 18 meter diep, en ligt in een zogenaamd keteldal op een hoogte van 1036 mtr.
Het meer komt aan zijn naam omdat er vroeger veel witte waterlelies voorkwamen, in het Duits “Mummeln” genaamd.
Vandaag hebben we ook een uitstapje gemaakt naar Frankrijk, en daar een kleine 120 kilometer gereden.
Dit keer hebben we bij een echte Franse McDonald koffie met croissant genomen. Het bestellen was even lastig, want zelfs Engels is voor het personeel daar nog moeilijk.
Omdat de zon verdwenen was achter de wolken, hebben we na de koffie ook maar even een extra trui aangetrokken, want het werd behoorlijk fris.
In eerste instantie bleef het weer redelijk, totdat wij in een verschrikkelijke onweersbui terecht kwamen.
Dus snel de regenjas aangetrokken, en de broek maar even gelaten voor wat het was.
Ik vond het eng, want de bliksemschichten zagen we echt “vlakbij” uit de hemel komen, en een enorm gedonder er achteraan. Onder die omstandigheden moet je eigenlijk niet buiten zijn.
Maar we moesten verder, en er was ook nergens een plek om te schuilen.
Gelukkig werd het snel weer wat beter, al bleef het toch wel zo nu en dan regenen.
Het gebied, genaamd Foret de Lemberg is een prachtig bosgebied, en het had zeker meer plezier opgeleverd als we niet als twee verzopen katjes daar doorheen haddden gereden.
Bij Schoeneck kwamen we Duitsland weer binnen, en via de industriestad Dillingen, waar ik niets moois gezien heb, zijn we naar Mettlach gereden.
Bij het hotel was geen parkeerplaats te vinden, en hebben we de motoren tegen een muur van een huis geparkeerd.
Maar omdat het straatje wat schuin liep, kreeg ik mijn been niet goed over de middentunnel, waardoor ik de motor mee omtrok, en deze op zijn zijkant viel.
Ik mag van geluk spreken dat hij op een zijkoffer terecht kwam, waardoor er eigenlijk geen schade is ontstaan.
De hoteleigenaresse stond ons al op te wachten, en overhandigde ons de kamersleutels.
We zitten in het hart van Mettlach, wat zich kenmerkt door de vele, zeer vele winkels die hier Villeroy en Boch verkopen.
Er is hier zelfs een echt Villeroy en Boch museum. We hebben bij een paar etalages staan kijken, maar als je die prijzen ziet, dan nemen wij wel een serviesje van Ikea.
We hebben lekker bij het hotel buiten gegeten, want vanaf dat we aangekomen zijn scheen de zon.
Als extraatje kreeg ik er een wespensteek bij kado, iets wat ik me niet kan herinneren eerder gehad te hebben.
Morgen vertrekken we naar ons laatste reisdoel, Houffalize in Belgie.
Nog een keer wat historisch oorlogsverleden in ons opnemen, voordat we huiswaarts gaan.
We gaan het zien.
Tot morgen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022