De tiende dag.
Wat gaat het hard.
Alweer de vijfde, en dus laatste dag op mijn vakantieverblijf in Oostenrijk. Morgen laat ik Salzburg achter mij, en begin aan mijn terugreis.
Natuurlijk via een andere route als de heenreis, want het is en blijft vakantie, en ik wil dus ook echt van alles wat er te zien is, genieten.
Voor vandaag had ik Berchtesgaden en de Konigssee op het programma staan. Volgens mijn navigatie een afstand van 36 km. Ik moet dus wel terug hiervoor naar Duitsland. Wat dat betreft ben ik vandaag een beetje een grenshopper.
Het is 9 uur, als ik klaar sta om te vertrekken. De zon schijnt volop, en de temperatuur is aangenaam. Niet te warm, maar heerlijk om te rijden.
De route loopt via Salzburg, waar ik de rivier de Salzach oversteek, en dan via een provinciale weg naar Berchtesgaden rijdt.
Langs deze weg ligt een smalle vluchtstrook, die ook gebruikt wordt door fietsers en bromfietsers. Dit, in combinatie met het rustige verkeer op een zondagmorgen, maakt, dat het een heerlijk ontspannen ritje is.
Als ik bij Berchtesgaden ben, besluit ik eerst door te rijden naar de Konigssee. Fout rijden is bijna onmogelijk, want als je de borden met daarop richting Konigssee aanhoudt, houdt de weg precies bij de Konigssee op.
Het is hier een drukte van jewelste. Er zijn dus meer mensen geweest, die dit bezoek voor vandaag gepland hadden. Ik parkeer mijn robuuste Kymco New Dink in een van de speciale vakken voor motoren, naast een paar andere tweewielers, die er veel zwaarder uitzien dan de mijne. Mannen in echte complete motorpakken kijken mij een beetje zielig aan als ik mijn helm afzet, en mijn jas uittrek en niergordel afdoe. Ik laat ze maar lachen, en wel om meerdere redenen. A) ik ben maar alleen en B) ze zien er veel jonger en sterker uit.
Na een kaartje te hebben gekocht bij de parkeerautomaat, kan ik dan rustig naar het meer toelopen.
Je loopt langs allerlei souvenirwinkels en komt dan in het midden van een piepklein dorpje uit. Dit is het plaatsje Schonau.
Hier lijkt het wel of je bij de efteling bent. Ik wilde namelijk meegaan met een boottochtje, maar de rijen voor de kassa’s waren zó lang, dat het minstens een uur zou gaan duren voordat ik een kaartje kon kopen. En dan moet je daarna nog wachten op je beurt om aan boord te kunnen gaan.
Ik ben een geduldig mens, maar dit was me teveel van het goede. Dan maar een stukje gaan lopen rondom het meer. Ook lekker, en het relaxt. Mijn oog viel meteen op een aardig terrasje aan het water. Dus….. tijd voor koffie met…… jawel , gebak. Dit keer kersenkuche.
Daarna mijn korte wandeling voortgezet, en natuurlijk wat foto’s gemaakt.
Aan de meest noordelijke kant van het meer is een kleine stuwsluis. Deze sluis vormt het begin van een riviertje wat vroeger gebruikt werd door houthakkers, om via het water, wat snelstromend is, het gekapte hout te vervoeren naar Berchtesgaden en verder.
De sluis, die voorheen geheel van hout was, dateert al van 1708.
Voor het laatst is deze sluis opgeknapt in 1940, en sinds de jaren 90 van de vorige eeuw wordt dit riviertje hiervoor niet meer gebruikt.
Het is echt een prachtig stukje Zuid Duitsland, waar hele grote bergen samen komen en een behoorlijk massief vormen. Het was meer dan de moeite waard om te bezoeken.
Op mijn weg terug ben ik Berchtesgaden in gereden, en ben een behoorlijk stuk omhoog gegaan .
Het is niet zo vreemd dat die slechte man in 1938 ervoor koos om hier zijn buitenverblijf te laten bouwen.
Momenteel is het vroegere Adelaarsnest, of wel het Kehlsteinhaus, tenminste wat er van over is, een cafe-restaurant.
Rustig vervolg ik mijn weg weer naar beneden, en vind de weg richting Salzburg.
Genietend van het prachtige weer, volop zon en 27 graden, rijd ik naar mijn hotel. Ik besluit hier lekker ontspannen op het terras te gaan zitten, en later hier ook mijn maaltijd te nuttigen. Daarna alvast wat spulletjes inpakken, en alles in orde brengen voor de rit van morgen.
Het is een hele tour geweest om hier te komen, en net nu het zo goed bevalt, is het weer tijd om terug te gaan.
Zo als mijn moeder mij geleerd heeft, altijd vertrekken als het nog leuk is, dan blijven de herinneringen veel mooier.
Als het kan, kom ik hier zeker nog eens terug. Voor wie het aandurft, een scooterreis is superleuk, en je ziet zoveel meer van de omgeving. Ook is het financieel veel aantrekkelijker dan met een auto.
Voor mij zit het er hier op.
Mijn volgende verslag gaat over mijn weg terug naar huis.
Anders, maar niet minder leuk, hoop ik.
Tot morgen.
-
- Beheerder
-
-
Welkom op dit mooie & nieuwe forum!
Op weg naar een mooi & nieuw begin!
Vakantie naar Salzburg 2016
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
De elfde dag.
Ik werd vanochtend al vroeg wakker. Het was half 7.
Onrustig geslapen.
Net als vroeger, toch een beetje spanning voor de terugreis. Maar wel gezonde spanning.
Gisterenavond had ik de meeste dingen al ingepakt, dus de rest was vanochtend, na het douchen, snel gebeurd.
Op mijn gemak lekker ontbeten, en toen nog even gauw het hotel betalen.
Alles op de scooter gepakt, een fotootje gemaakt, en klaar om te gaan.
De eindbestemming vandaag was een hotel in Riedenburg , ongeveer 15 km voorbij Kelheim.
Het eerste stuk van de reis heb ik bewust via Salzburg genomen. Het was ondertussen een bekende weg, en ik wilde de stad nog even zien. Het was er superrustig, want maandag is ruhetag, en zijn de meeste winkels dicht, zelfs de supermarkten.
Nadat ik Salzburg had verlaten, ging de reis naar Laufen in Duitsland. Het viel me op dat er controle aan de grens stond. Waarschijnlijk zag ik er betrouwbaar uit, want ik mocht zo doorrijden.
Voor me uit kijkend zag ik de hoge rotsachtige bergenplaats maakten voor groene, minder hoge bergen en heuvels. Jammer dat het stukje vakantie in Oostenrijk voorbij is, want het was er goed toeven in de bergen.
Een mens is maar heel nietig als je zo tussen die reusachtige rotsen staat.
De reis verliep zonder problemen, en het weer was uitstekend om te rijden. Sluierbewolking, waardoor de zon minder krachtig was, en het dus niet zo snel heet werd.
Na Laufen kwam ik langs Frisolfing. Ik ben even van mijn route afgegaan om in het plaatsje zelf te kijken. Soms heb je dat wel eens. Dan trekt iets je aandacht. In dit geval een kerkje en een monument voor oorlogsslachtoffers.
Na even in het dorp te hebben rondgekeken, ben ik verder gegaan naar Tittmoning. Hier staat boven op de berg een prachtige oude burcht, en daar ben ik even gaan kijken.
De burcht stamt al uit de 12e eeuw en is lange tijd eigendom geweest van het bisdom Salzburg. Sinds 1816 is het kasteel eigendom van de staat Beieren.
Ik zie een markant gasthaus langs de doorgaande weg, en besluit daar even koffie te gaan drinken.
Het is inderdaad een aparte plek. De deur staat open, muziek staat aan , maar er is niemand te vinden.
Als ik het op een gegeven moment genoeg vind en weg wil gaan, komt er een mannetje, grote grijze baard, lederhose aan vol gaten, naar me toe.
Ik vraag of ik koffie kan krijgen, en gebruik kan maken van het toilet.
Binnen hangt een heel gezellige sfeer, in een oude kroeg.
Overal aan de muur kleine schildjes, met daarop spreuken of gezegden.
Zoals, een dronkaard leeft de helft korter, daarom ziet hij alles altijd dubbel.
Bij het urinoir geen normale drukknop om te spoelen, maar een heuse kraan.
En de kraan van de wasbak had een haantje van koper om de kraan open te draaien.
Van Tittmoning vervolgen we onze reis (we…. Dat ben ik met de scooter, of dat zijn jullie en ik) naar Neootting.
Hier staat een prachtige kerk, een monument, maar op dit moment helaas gedeeltelijk in de steigers.
Neootting heeft zoals veel plaatsen in Duitsland zo’n markant plein in het centrum van de stad, met mooie pastelkleurige huizen.
Ik werd vanochtend al vroeg wakker. Het was half 7.
Onrustig geslapen.
Net als vroeger, toch een beetje spanning voor de terugreis. Maar wel gezonde spanning.
Gisterenavond had ik de meeste dingen al ingepakt, dus de rest was vanochtend, na het douchen, snel gebeurd.
Op mijn gemak lekker ontbeten, en toen nog even gauw het hotel betalen.
Alles op de scooter gepakt, een fotootje gemaakt, en klaar om te gaan.
De eindbestemming vandaag was een hotel in Riedenburg , ongeveer 15 km voorbij Kelheim.
Het eerste stuk van de reis heb ik bewust via Salzburg genomen. Het was ondertussen een bekende weg, en ik wilde de stad nog even zien. Het was er superrustig, want maandag is ruhetag, en zijn de meeste winkels dicht, zelfs de supermarkten.
Nadat ik Salzburg had verlaten, ging de reis naar Laufen in Duitsland. Het viel me op dat er controle aan de grens stond. Waarschijnlijk zag ik er betrouwbaar uit, want ik mocht zo doorrijden.
Voor me uit kijkend zag ik de hoge rotsachtige bergenplaats maakten voor groene, minder hoge bergen en heuvels. Jammer dat het stukje vakantie in Oostenrijk voorbij is, want het was er goed toeven in de bergen.
Een mens is maar heel nietig als je zo tussen die reusachtige rotsen staat.
De reis verliep zonder problemen, en het weer was uitstekend om te rijden. Sluierbewolking, waardoor de zon minder krachtig was, en het dus niet zo snel heet werd.
Na Laufen kwam ik langs Frisolfing. Ik ben even van mijn route afgegaan om in het plaatsje zelf te kijken. Soms heb je dat wel eens. Dan trekt iets je aandacht. In dit geval een kerkje en een monument voor oorlogsslachtoffers.
Na even in het dorp te hebben rondgekeken, ben ik verder gegaan naar Tittmoning. Hier staat boven op de berg een prachtige oude burcht, en daar ben ik even gaan kijken.
De burcht stamt al uit de 12e eeuw en is lange tijd eigendom geweest van het bisdom Salzburg. Sinds 1816 is het kasteel eigendom van de staat Beieren.
Ik zie een markant gasthaus langs de doorgaande weg, en besluit daar even koffie te gaan drinken.
Het is inderdaad een aparte plek. De deur staat open, muziek staat aan , maar er is niemand te vinden.
Als ik het op een gegeven moment genoeg vind en weg wil gaan, komt er een mannetje, grote grijze baard, lederhose aan vol gaten, naar me toe.
Ik vraag of ik koffie kan krijgen, en gebruik kan maken van het toilet.
Binnen hangt een heel gezellige sfeer, in een oude kroeg.
Overal aan de muur kleine schildjes, met daarop spreuken of gezegden.
Zoals, een dronkaard leeft de helft korter, daarom ziet hij alles altijd dubbel.
Bij het urinoir geen normale drukknop om te spoelen, maar een heuse kraan.
En de kraan van de wasbak had een haantje van koper om de kraan open te draaien.
Van Tittmoning vervolgen we onze reis (we…. Dat ben ik met de scooter, of dat zijn jullie en ik) naar Neootting.
Hier staat een prachtige kerk, een monument, maar op dit moment helaas gedeeltelijk in de steigers.
Neootting heeft zoals veel plaatsen in Duitsland zo’n markant plein in het centrum van de stad, met mooie pastelkleurige huizen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
vervolg van de elfde dag
Tijdens onze tocht passeren we rivier de Inn. Op deze plaats waar ik hem passeer is de rivier erg breed, en staat er een stuwsluis in, om energie op te wekken.
We rijden door, en komen in een grotere plaats, namelijk Vilsbiburg. Ook hier staat een prachtige kloosterkerk, maar ook deze staat in de steigers.
Ik kom door het plaatsje Rottenburg. Ondertussen is het wel tijd voor een hapje, en dus nestel ik me op een terrasje bij het voormalig stationsgebouwtje,
en doe me tegoed aan een overheerlijk broodje Doner.
Vers gebakken en goed gevuld.
Het is niet ver meer en dan loopt de reis door Kelheim. Hier stop ik even bij de Maximiliaan brug over de rivier de Donau.
Boven op de Michelsberg, op het punt waar de Donau en de Altmuhl samenkomen, staat de Keltische Befreiungshalle.
Deze stamt uit 1900, en staat op 126 meter hoogte. Het is een gedenkteken naar aanleiding van de gewonnen veldslag tegen Napoleon.
Het eindpunt voor deze dag komt in zicht, want Riedenburg is nog ongeveer 15 km verwijderd.
Onderweg heb ik nog wat foto’s geknipt, en nadat ik een groot stuk stroomafwaarts langs de rivier de Altmuhl rijd, bereik ik mijn hotel.
Ik zet de scooter voor de deur, en er komen direct 2 mensen op me aflopen, en vragen me of ik hier bekend ben. Dit alles in het duits. Het blijkt een Nederlands stelletje, die dit hotel ook gereserveerd hebben. Maar helaas, het hotel is dicht en er is niemand binnen. Een geluk voor mij is dat de jongen telefonisch contact opneemt met booking.com en later met de hoteleigenaar, zodat er een kwartiertje later iemand komt om ons binnen te laten.
Maandag ruhetag.
Hier dinsdag trouwens ook.
Maar ontbijt zal er wel zijn.
Voor nu iets gaan zoeken om te eten, en dan op tijd slapen.
Morgen een nieuwe dag, en een nieuwe reis.
Tot morgen.
Tijdens onze tocht passeren we rivier de Inn. Op deze plaats waar ik hem passeer is de rivier erg breed, en staat er een stuwsluis in, om energie op te wekken.
We rijden door, en komen in een grotere plaats, namelijk Vilsbiburg. Ook hier staat een prachtige kloosterkerk, maar ook deze staat in de steigers.
Ik kom door het plaatsje Rottenburg. Ondertussen is het wel tijd voor een hapje, en dus nestel ik me op een terrasje bij het voormalig stationsgebouwtje,
en doe me tegoed aan een overheerlijk broodje Doner.
Vers gebakken en goed gevuld.
Het is niet ver meer en dan loopt de reis door Kelheim. Hier stop ik even bij de Maximiliaan brug over de rivier de Donau.
Boven op de Michelsberg, op het punt waar de Donau en de Altmuhl samenkomen, staat de Keltische Befreiungshalle.
Deze stamt uit 1900, en staat op 126 meter hoogte. Het is een gedenkteken naar aanleiding van de gewonnen veldslag tegen Napoleon.
Het eindpunt voor deze dag komt in zicht, want Riedenburg is nog ongeveer 15 km verwijderd.
Onderweg heb ik nog wat foto’s geknipt, en nadat ik een groot stuk stroomafwaarts langs de rivier de Altmuhl rijd, bereik ik mijn hotel.
Ik zet de scooter voor de deur, en er komen direct 2 mensen op me aflopen, en vragen me of ik hier bekend ben. Dit alles in het duits. Het blijkt een Nederlands stelletje, die dit hotel ook gereserveerd hebben. Maar helaas, het hotel is dicht en er is niemand binnen. Een geluk voor mij is dat de jongen telefonisch contact opneemt met booking.com en later met de hoteleigenaar, zodat er een kwartiertje later iemand komt om ons binnen te laten.
Maandag ruhetag.
Hier dinsdag trouwens ook.
Maar ontbijt zal er wel zijn.
Voor nu iets gaan zoeken om te eten, en dan op tijd slapen.
Morgen een nieuwe dag, en een nieuwe reis.
Tot morgen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
De twaalfde dag
Gisteravond even het dorpje verkend waar ik een hotel geboekt had. Het was er echt prachtig.
Ik had een geluk dat er volop muziek klonk vanuit een biergarten, en het dorpsplein vol stond met terrasjes waar je kon eten en drinken.
De temperatuur was perfect, en ik heb me tegoed gedaan aan een pizza calzone, en een Radler.
Daarna nog een klein stukje gelopen, en toen mijn hotel opgezocht.
Ondanks dat de matras aan de zachte kant was, heb ik toch lekker geslapen.
Het ontbijtbuffet was karig. De kaas was al op, jus de orange hadden we niet, en van aanvullen was geen sprake.
Ik had het geluk nog net het laatste eitje en laatste croissant te hebben, maar de gasten na mij hadden niet meer dan een duits broodje, vleeswaar en zoetigheid.
Nou ja, het was maar voor één nacht.
Zoals gewoonlijk zat ik weer rond 9 uur op de scooter voor een rit van 195 km.
Sluierbewolking, waar de zon gemakkelijk doorheen kwam, en een heerlijke temperatuur.
Op naar de volgende overnachting, in Randersacker, in de buurt van Wurzburg.
De rit ging via de Wolfsberg naar Gundling. Een stijgingspercentage van 11 %.
Omhoog gaat dan wat moeizaam, maar het was een mooie weg, met aan de zijkant een steile bergwand, die volstond met dennenbomen.
Zoals ik er tegen aankeek leken het wel lange lucifers.
De volgende plaats waar ik doorheen kwam was Dietfurt, om verder door te gaan naar Berching. Onderweg in Kevenhuhl nog even een fotootje gemaakt van een leuk wit kerkje.
Als ik 10 euro kreeg voor ieder kerkje wat ik heb gezien, hoefde ik waarschijnlijk nooit meer te werken.
Berching is een prachtig plaatsje, met mooie stadsmuren. De eerste resten van de aanwezigheid van de mens daar stammen al uit 5000 jaar voor Chr.
De stadsmuur telt 4 toegangspoorten en 13 torens.
Zoals ik vandaag zou ervaren zijn er vele plaatsen, die ommuurd zijn. Het is een geweldig gezicht om hier rond te lopen,
Eigenlijk doen de foto’s geen eer aan het mooie karakter van dit plaatsje. Ik had nog wel 100 foto’s kunnen maken, omdat je steeds weer aangetrokken wordt door anders details.
Ik ga verder richting Freystadt en besluit op het dorpsplein even mezelf tegoed te doen aan een kopje koffie en een aardbeiengebakje. Ik neem die gebakjes ieder keer omdat ik toch aan mijn dagelijkse portie fruit moet komen. En dan doe ik zoetjes in de koffie, omdat ik niet te dik wil worden.
Deze formule werkt nog niet ideaal, moet ik zeggen. Net als bij een scooter, blijven uitproberen en afstellen om tot de beste resultaten te komen.
Gisteravond even het dorpje verkend waar ik een hotel geboekt had. Het was er echt prachtig.
Ik had een geluk dat er volop muziek klonk vanuit een biergarten, en het dorpsplein vol stond met terrasjes waar je kon eten en drinken.
De temperatuur was perfect, en ik heb me tegoed gedaan aan een pizza calzone, en een Radler.
Daarna nog een klein stukje gelopen, en toen mijn hotel opgezocht.
Ondanks dat de matras aan de zachte kant was, heb ik toch lekker geslapen.
Het ontbijtbuffet was karig. De kaas was al op, jus de orange hadden we niet, en van aanvullen was geen sprake.
Ik had het geluk nog net het laatste eitje en laatste croissant te hebben, maar de gasten na mij hadden niet meer dan een duits broodje, vleeswaar en zoetigheid.
Nou ja, het was maar voor één nacht.
Zoals gewoonlijk zat ik weer rond 9 uur op de scooter voor een rit van 195 km.
Sluierbewolking, waar de zon gemakkelijk doorheen kwam, en een heerlijke temperatuur.
Op naar de volgende overnachting, in Randersacker, in de buurt van Wurzburg.
De rit ging via de Wolfsberg naar Gundling. Een stijgingspercentage van 11 %.
Omhoog gaat dan wat moeizaam, maar het was een mooie weg, met aan de zijkant een steile bergwand, die volstond met dennenbomen.
Zoals ik er tegen aankeek leken het wel lange lucifers.
De volgende plaats waar ik doorheen kwam was Dietfurt, om verder door te gaan naar Berching. Onderweg in Kevenhuhl nog even een fotootje gemaakt van een leuk wit kerkje.
Als ik 10 euro kreeg voor ieder kerkje wat ik heb gezien, hoefde ik waarschijnlijk nooit meer te werken.
Berching is een prachtig plaatsje, met mooie stadsmuren. De eerste resten van de aanwezigheid van de mens daar stammen al uit 5000 jaar voor Chr.
De stadsmuur telt 4 toegangspoorten en 13 torens.
Zoals ik vandaag zou ervaren zijn er vele plaatsen, die ommuurd zijn. Het is een geweldig gezicht om hier rond te lopen,
Eigenlijk doen de foto’s geen eer aan het mooie karakter van dit plaatsje. Ik had nog wel 100 foto’s kunnen maken, omdat je steeds weer aangetrokken wordt door anders details.
Ik ga verder richting Freystadt en besluit op het dorpsplein even mezelf tegoed te doen aan een kopje koffie en een aardbeiengebakje. Ik neem die gebakjes ieder keer omdat ik toch aan mijn dagelijkse portie fruit moet komen. En dan doe ik zoetjes in de koffie, omdat ik niet te dik wil worden.
Deze formule werkt nog niet ideaal, moet ik zeggen. Net als bij een scooter, blijven uitproberen en afstellen om tot de beste resultaten te komen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
vervolg van de twaalfde dag
Onze tocht leidt ons door Allersberg, een pittoresk stadje, ook weer gebouwd op dezelfde typisch Duitse wijze,
met toegangspoorten en een plein in de dorpskern.
Mijn route loopt via Neurenberg, een grote oude stad, die erg getroffen is in de tweede wereldoorlog, en die erg bekend geworden is, omdat hier de neurenbergprocessen zijn gehouden, waar de geallieerden de verantwoordelijke nazi’s ter verantwoording hebben geroepen.
Velen hebben toen de doodstraf gekregen.
Hetgeen wel gespaard is gebleven van het oorlogsgeweld, is schitterend om te zien.
Het lukte me helaas niet om te stoppen en overal foto’s van te maken, omdat het verkeer erg druk was, en er plotseling iets moois opduikt, en je dan niet zomaar kunt stoppen.
Een passagier is op zo’n moment wel handig.
Ik heb ook nog maar even gauw getankt in Neurenberg, zodat ik er weer tegen kan voor vandaag.
Zuid Duitsland is echt een geweldig gebied om in te rijden, en het is zo jammer dat ik dat niet goed in beeld kan brengen.
De natuur is zó mooi. Hele grote akkers vol met koren, afgewisseld met bossen, velden vol zonnebloemen, en dan weer dorpjes, soms niet groter dan een paar boerderijen.
En natuurlijk een kerkje.
Verder richting Emskirchen. Het valt op dat alle wegen van zo’n goede kwaliteit zijn. Prima onderhouden, zelfs de afgelegen wegen die ik zo nu en dan passeer.
Even verlaat ik weer de doorgaande route, want ik wil een bezoek brengen aan Iphofen. Rechts van de weg (de B8) ligt dit prachtige vestingsstadje, met een bewaard gebleven “altstadt” , terwijl links van deze weg twee gigantische complexen (lees, fabrieken) staan van Knauf, de gipsfabrikant.
Historie en vooruitgang gaan hier gemakkelijker hand in hand dan in Nederland.
Ik kom het stadje binnen via de Mainbernhaimer tor, een toren uit 1422, en voorzien van een torenwachtersruimte. Het is een zogenaamde dubbele poort, een voorpoort en een hoofdpoort.
Binnen de muren ademt alles nog de oude tijd. Dit is werkelijk een prachtig open luchtmuseum.
En zo zijn er nog veel meer stadjes, want een paar kilometer verder kom ik alweer langs het volgende vestingsstadje, namelijk Mainbernheim.
Zo rijdend tussen de vele wijngaarden, kom ik bij mijn hotel in Randersacker.
Op een of andere manier lijkt het wel of ik erop selecteer, maar ook dit hotel heeft vandaag ruhetag. Dus, eten en drinken weer ergens anders.
Dat stukje lopen is wel goed voor me. Even de spieren bewegen.
Het einde van mijn vakantiereis nadert.
Het landschap zal wel vlakker gaan worden, maar er blijft altijd nog iets moois te zien. Hopelijk kan ik dat morgen weer vinden.
Tot morgen
Onze tocht leidt ons door Allersberg, een pittoresk stadje, ook weer gebouwd op dezelfde typisch Duitse wijze,
met toegangspoorten en een plein in de dorpskern.
Mijn route loopt via Neurenberg, een grote oude stad, die erg getroffen is in de tweede wereldoorlog, en die erg bekend geworden is, omdat hier de neurenbergprocessen zijn gehouden, waar de geallieerden de verantwoordelijke nazi’s ter verantwoording hebben geroepen.
Velen hebben toen de doodstraf gekregen.
Hetgeen wel gespaard is gebleven van het oorlogsgeweld, is schitterend om te zien.
Het lukte me helaas niet om te stoppen en overal foto’s van te maken, omdat het verkeer erg druk was, en er plotseling iets moois opduikt, en je dan niet zomaar kunt stoppen.
Een passagier is op zo’n moment wel handig.
Ik heb ook nog maar even gauw getankt in Neurenberg, zodat ik er weer tegen kan voor vandaag.
Zuid Duitsland is echt een geweldig gebied om in te rijden, en het is zo jammer dat ik dat niet goed in beeld kan brengen.
De natuur is zó mooi. Hele grote akkers vol met koren, afgewisseld met bossen, velden vol zonnebloemen, en dan weer dorpjes, soms niet groter dan een paar boerderijen.
En natuurlijk een kerkje.
Verder richting Emskirchen. Het valt op dat alle wegen van zo’n goede kwaliteit zijn. Prima onderhouden, zelfs de afgelegen wegen die ik zo nu en dan passeer.
Even verlaat ik weer de doorgaande route, want ik wil een bezoek brengen aan Iphofen. Rechts van de weg (de B8) ligt dit prachtige vestingsstadje, met een bewaard gebleven “altstadt” , terwijl links van deze weg twee gigantische complexen (lees, fabrieken) staan van Knauf, de gipsfabrikant.
Historie en vooruitgang gaan hier gemakkelijker hand in hand dan in Nederland.
Ik kom het stadje binnen via de Mainbernhaimer tor, een toren uit 1422, en voorzien van een torenwachtersruimte. Het is een zogenaamde dubbele poort, een voorpoort en een hoofdpoort.
Binnen de muren ademt alles nog de oude tijd. Dit is werkelijk een prachtig open luchtmuseum.
En zo zijn er nog veel meer stadjes, want een paar kilometer verder kom ik alweer langs het volgende vestingsstadje, namelijk Mainbernheim.
Zo rijdend tussen de vele wijngaarden, kom ik bij mijn hotel in Randersacker.
Op een of andere manier lijkt het wel of ik erop selecteer, maar ook dit hotel heeft vandaag ruhetag. Dus, eten en drinken weer ergens anders.
Dat stukje lopen is wel goed voor me. Even de spieren bewegen.
Het einde van mijn vakantiereis nadert.
Het landschap zal wel vlakker gaan worden, maar er blijft altijd nog iets moois te zien. Hopelijk kan ik dat morgen weer vinden.
Tot morgen
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
De dertiende dag.
Gisteren natuurlijk weer niet in mijn hotel kunnen eten.
Dus op aanraden van de hotelier naar een ander gasthof. Volgens hem was het daar perfect eten.
Na even zoeken in het dorpje had ik het dan toch gevonden.
De ingang kon je bereiken via de tuin, en dan een trap buiten op, om op het terras te komen. In eerste instantie kwam ik niet verder dan de trap, want het terras zat bomvol, en voor mij stonden nóg twee dames die graag wilde eten, en net als ik, géén reservering hadden.
Gezien deze belangstelling moest het daar wel de moeite zijn. Uiteindelijk kon ik een plekje binnen krijgen, niet op het terras.
Nederig en dankbaar dat ik daar mocht eten heb ik dat natuurlijk aanvaard.
Ik ben, zoals iedere dag eigenlijk, begonnen met een Radler, en heb daarna gekozen voor rundvlees, met gekookte peterselie-aardappelen, en compleet gemaakt met een speciaal bereidde groente.
Het restaurant binnen was kaal en voorzien van goedkoop meubilair , en deed me denken aan de keukenstoelen die je vroeger overal zag in boerencafe's.
Zegt natuurlijk niks over het eten.
Om kort te zijn, het vlees was voorzien van het nodige vet, de aardappelen hadden geen zout gezien, en de groente was een soort dikke soep van savooie kool gemixt met sla en nog iets wat ik niet ken.
Niet te vre………n.
Later, toen het al aardig donker was, nog maar even gaan wandelen.
Altijd goed om lekker te slapen.
Het ontbijt was gewoon goed. Compleet en vers.
Vanochtend nog even wat foto’s geknipt in het dorpje, en toen klaar voor vertrek. In de schemering leek het dorpje zo op de ansichtkaarten van Anton Pieck, dus dat wilde ik wel vastleggen.
Bij daglicht zie je er niet veel van terug. Het dorp is totaal niet vlak, maar alle straatjes hebben wel een helling. Dit was ook de eerste keer dat ik de scooter de laatste meters moest duwen.
Maar ja, 22 %, wat wil je.
De eerste plaats die ik bereikte, nadat ik heerlijk op mijn gemak door het open land had gereden, was Wurzburg.
Wat meteen in het oog springt is de prachtige burcht, genaamd Marienberg,en de grote rivier de Main.
Wurzburg is de stad waar Wilhelm Röntgen de röntgenstraling heeft ontdekt, en nog steeds is Wurzburg een vooraanstaande universiteitsstad.
Vanaf Wurzburg gaan we via de Romantische Strasse, richting Oettingen, en Erlenbach.
Overal kom je de typische duitse vakwerkhuizen tegen.
De route loopt enigszins parallel aan de autosnelweg, met dit verschil dat onze route geheel door de bossen gaat, en toevallig een keer de snelweg kruist.
Zoals ik wel vaker doe, ga ik even een dorpje bekijken wat aan de route ligt, dit keer Oberwessenbach.
Ik kom uit bij de Stephaniskerk, die tussen 1901 en 1905 gebouwd is.
Dit dorp, met zijn daarbij behorende parochie maakte deel uit, of was in ieder geval nauw verweven met het klooster St. Peter en Alexander, in Aschaffenburg.
Het was een belangrijk dorp vanwege zijn handelspositie, gelegen langs de zogenaamde Post strasse.
Wat opvalt is dat hier twee kerkjes op nog geen 50 meter van elkaar staan.
Het is tijd voor koffie, en omdat ik toevallig net in Aschaffenburg langs een McDonalds kom, ga ik daar even zitten voor mijn dagelijkse kopje koffie, dit keer met apfelkuche. Het is wat met die fruitbehoefte.
Ik vervolg mijn weg en kom door Babenhausen. Mijn aandacht wordt getrokken door een gigantisch complex met gebouwen, die allemaal leeg staan.
Het blijkt een voormalige kazerne te zijn, en ik bedenk hoe jammer het is dat hier niets meer mee gedaan wordt.
De temperatuur is al behoorlijk opgelopen, en ik besluit mijn jas uit te doen, maar juist mijn zomerhandschoenen aan te trekken. Ik voelde de zon behoorlijk op mijn handen branden, en enige bescherming is dan wel verstandig.
Gisteren natuurlijk weer niet in mijn hotel kunnen eten.
Dus op aanraden van de hotelier naar een ander gasthof. Volgens hem was het daar perfect eten.
Na even zoeken in het dorpje had ik het dan toch gevonden.
De ingang kon je bereiken via de tuin, en dan een trap buiten op, om op het terras te komen. In eerste instantie kwam ik niet verder dan de trap, want het terras zat bomvol, en voor mij stonden nóg twee dames die graag wilde eten, en net als ik, géén reservering hadden.
Gezien deze belangstelling moest het daar wel de moeite zijn. Uiteindelijk kon ik een plekje binnen krijgen, niet op het terras.
Nederig en dankbaar dat ik daar mocht eten heb ik dat natuurlijk aanvaard.
Ik ben, zoals iedere dag eigenlijk, begonnen met een Radler, en heb daarna gekozen voor rundvlees, met gekookte peterselie-aardappelen, en compleet gemaakt met een speciaal bereidde groente.
Het restaurant binnen was kaal en voorzien van goedkoop meubilair , en deed me denken aan de keukenstoelen die je vroeger overal zag in boerencafe's.
Zegt natuurlijk niks over het eten.
Om kort te zijn, het vlees was voorzien van het nodige vet, de aardappelen hadden geen zout gezien, en de groente was een soort dikke soep van savooie kool gemixt met sla en nog iets wat ik niet ken.
Niet te vre………n.
Later, toen het al aardig donker was, nog maar even gaan wandelen.
Altijd goed om lekker te slapen.
Het ontbijt was gewoon goed. Compleet en vers.
Vanochtend nog even wat foto’s geknipt in het dorpje, en toen klaar voor vertrek. In de schemering leek het dorpje zo op de ansichtkaarten van Anton Pieck, dus dat wilde ik wel vastleggen.
Bij daglicht zie je er niet veel van terug. Het dorp is totaal niet vlak, maar alle straatjes hebben wel een helling. Dit was ook de eerste keer dat ik de scooter de laatste meters moest duwen.
Maar ja, 22 %, wat wil je.
De eerste plaats die ik bereikte, nadat ik heerlijk op mijn gemak door het open land had gereden, was Wurzburg.
Wat meteen in het oog springt is de prachtige burcht, genaamd Marienberg,en de grote rivier de Main.
Wurzburg is de stad waar Wilhelm Röntgen de röntgenstraling heeft ontdekt, en nog steeds is Wurzburg een vooraanstaande universiteitsstad.
Vanaf Wurzburg gaan we via de Romantische Strasse, richting Oettingen, en Erlenbach.
Overal kom je de typische duitse vakwerkhuizen tegen.
De route loopt enigszins parallel aan de autosnelweg, met dit verschil dat onze route geheel door de bossen gaat, en toevallig een keer de snelweg kruist.
Zoals ik wel vaker doe, ga ik even een dorpje bekijken wat aan de route ligt, dit keer Oberwessenbach.
Ik kom uit bij de Stephaniskerk, die tussen 1901 en 1905 gebouwd is.
Dit dorp, met zijn daarbij behorende parochie maakte deel uit, of was in ieder geval nauw verweven met het klooster St. Peter en Alexander, in Aschaffenburg.
Het was een belangrijk dorp vanwege zijn handelspositie, gelegen langs de zogenaamde Post strasse.
Wat opvalt is dat hier twee kerkjes op nog geen 50 meter van elkaar staan.
Het is tijd voor koffie, en omdat ik toevallig net in Aschaffenburg langs een McDonalds kom, ga ik daar even zitten voor mijn dagelijkse kopje koffie, dit keer met apfelkuche. Het is wat met die fruitbehoefte.
Ik vervolg mijn weg en kom door Babenhausen. Mijn aandacht wordt getrokken door een gigantisch complex met gebouwen, die allemaal leeg staan.
Het blijkt een voormalige kazerne te zijn, en ik bedenk hoe jammer het is dat hier niets meer mee gedaan wordt.
De temperatuur is al behoorlijk opgelopen, en ik besluit mijn jas uit te doen, maar juist mijn zomerhandschoenen aan te trekken. Ik voelde de zon behoorlijk op mijn handen branden, en enige bescherming is dan wel verstandig.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
vervolg van de dertiende dag
Na nog een paar dorpen gepasseerd te zijn kom ik in een grote stad, namelijk Russelheim. Hier zijn twee dingen die mij direct opvallen.
Ten eerste een begraafplaats, gewoon in een bos, en de gigantische fabriek van Opel, waar dus ook mijn auto vandaan komt. Iedereen die van het terrein afrijdt, terwijl ik mijn foto’s maak, bestuurt een of andere Opel.
Toeval, …..of krijgen die lui allemaal een mooie regeling aangeboden.
Ik denk er het mijne van.
Wie appelen vaart, wie appelen eet, zegt een spreekwoord.
En vanaf hier begint de ellende. Het is niet voor niets de dertiende reisdag.
De Garmin doet zijn uiterste best om me de autosnelweg op te sturen, en elke keer als ik een andere weg neem, blijft hij herberekenen, en stuurt me weer er naar toe.
Dit alles levert me een hoop ergernis en vertraging op, want ik moet zelf een alternatief zoeken.
Dit gebeurt me later nog een keer in Mainz.
De opluchting is dan ook groot wanneer ik weer op een normale weg rijdt en ik weer kan genieten van de wijdse blikken die dit mooie land te bieden heeft.
Ik rijd via Ingelheim naar Bingen, en kom dan door Wackernheim. Prachtig toch, die bergen
Hier kom ik op het laatste stuk van mijn route vandaag, die deze keer 231 km lang is.
Bij Bingen kom ik langs de rijn, en volg deze machtige rivier tot aan de plaats waar ik mijn hotel geboekt heb, namelijk Sankt Goar.
Ik kom ogen tekort. Als ik al kan stoppen voor een foto, en daarna verder rijdt, dan zie ik weer een ander detail wat zo mooi is.
Ik stop een paar keer, rijdt zelfs twee keer terug om een plaatje te schieten, en heb meteen besloten hier nog eens naar toe te komen.
Met scooter of auto, dat is me om het even.
De ene burcht is nog niet uit het gezichtsveld verdwenen, of de andere is alweer te zien. In alles wordt zichtbaar dat duitsers met recht een trots volk zijn, met een rijke historie.
Als ik even de periode 1938 tm 1945 buiten beschouwing laat, zou ik ook trots zijn op zo’n prachtig land met een rijke cultuur.
En dan de laatste kilometers. Mijn navigatie stuurt mij de berg op.
Het stijgingspercentage is groot. Zodanig dat de snelheid niet verder komt dan 21 km per uur.
Het is een smal weggetje, en loopt dwars door de druivenvelden, (of noem je dat wijnranken).
Ik vind het zelfs een beetje eng, en vraag me tegelijkertijd of hoe die mensen die druiven geplukt krijgen op die steile hellingen.
Ik ben blij dat ik ander werk heb.
Maar de inspanning wordt beloond, want eenmaal boven heb ik een spectaculair uitzicht over de rijn en het dal waar hij doorheen stroomt.
Prachtige plaatjes om deze dag mee af te sluiten.
Ik ben gearriveerd bij mijn hotel, en ga me lekker opfrissen en eten.
En voor iets later, oogjes dicht en snaveltje toe.
Tot morgen
Na nog een paar dorpen gepasseerd te zijn kom ik in een grote stad, namelijk Russelheim. Hier zijn twee dingen die mij direct opvallen.
Ten eerste een begraafplaats, gewoon in een bos, en de gigantische fabriek van Opel, waar dus ook mijn auto vandaan komt. Iedereen die van het terrein afrijdt, terwijl ik mijn foto’s maak, bestuurt een of andere Opel.
Toeval, …..of krijgen die lui allemaal een mooie regeling aangeboden.
Ik denk er het mijne van.
Wie appelen vaart, wie appelen eet, zegt een spreekwoord.
En vanaf hier begint de ellende. Het is niet voor niets de dertiende reisdag.
De Garmin doet zijn uiterste best om me de autosnelweg op te sturen, en elke keer als ik een andere weg neem, blijft hij herberekenen, en stuurt me weer er naar toe.
Dit alles levert me een hoop ergernis en vertraging op, want ik moet zelf een alternatief zoeken.
Dit gebeurt me later nog een keer in Mainz.
De opluchting is dan ook groot wanneer ik weer op een normale weg rijdt en ik weer kan genieten van de wijdse blikken die dit mooie land te bieden heeft.
Ik rijd via Ingelheim naar Bingen, en kom dan door Wackernheim. Prachtig toch, die bergen
Hier kom ik op het laatste stuk van mijn route vandaag, die deze keer 231 km lang is.
Bij Bingen kom ik langs de rijn, en volg deze machtige rivier tot aan de plaats waar ik mijn hotel geboekt heb, namelijk Sankt Goar.
Ik kom ogen tekort. Als ik al kan stoppen voor een foto, en daarna verder rijdt, dan zie ik weer een ander detail wat zo mooi is.
Ik stop een paar keer, rijdt zelfs twee keer terug om een plaatje te schieten, en heb meteen besloten hier nog eens naar toe te komen.
Met scooter of auto, dat is me om het even.
De ene burcht is nog niet uit het gezichtsveld verdwenen, of de andere is alweer te zien. In alles wordt zichtbaar dat duitsers met recht een trots volk zijn, met een rijke historie.
Als ik even de periode 1938 tm 1945 buiten beschouwing laat, zou ik ook trots zijn op zo’n prachtig land met een rijke cultuur.
En dan de laatste kilometers. Mijn navigatie stuurt mij de berg op.
Het stijgingspercentage is groot. Zodanig dat de snelheid niet verder komt dan 21 km per uur.
Het is een smal weggetje, en loopt dwars door de druivenvelden, (of noem je dat wijnranken).
Ik vind het zelfs een beetje eng, en vraag me tegelijkertijd of hoe die mensen die druiven geplukt krijgen op die steile hellingen.
Ik ben blij dat ik ander werk heb.
Maar de inspanning wordt beloond, want eenmaal boven heb ik een spectaculair uitzicht over de rijn en het dal waar hij doorheen stroomt.
Prachtige plaatjes om deze dag mee af te sluiten.
Ik ben gearriveerd bij mijn hotel, en ga me lekker opfrissen en eten.
En voor iets later, oogjes dicht en snaveltje toe.
Tot morgen
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
De veertiende dag.
Gisteren was ik later in mijn hotel dan gepland, mede door het tijdverlies in Russelheim.
En toen ik probeerde om mijn verslag online te zetten, ging er ook iets fout en moest ik opnieuw beginnen. Het uploaden van de foto’s is een tijdrovende klus.
Normaal maak ik het verslag vóór dat ik ga eten.
Gisteren heb ik het gedeeltijk tijdens het eten gemaakt, en later afgemaakt.
Maar goed, ik heb wel lekker gegeten. Het hotel werd gerund door een paar dames van mijn leeftijd. (dat klinkt veel beter als oudere dames, en het is hetzelfde).
Ze hadden de maaltijd goed verzorgd.
Ook de kamer voldeed goed, al moet ik zeggen dat de gipsplaat wanden tussen de kamers, niet erg geluiddicht zijn. Ik hoorde mijn buurman of buurvrouw snurken.
Voor degene die het bed deelt is dit natuurlijk veel beroerder.
Eerlijk is eerlijk, ik heb lekker geslapen.
Na ontbijt en opbinden van de bagage mocht ik er weer tegenaan. Dit zou de langste rit zijn van de reis, namelijk 243 km. Het eindpunt voor deze dag is Wassenberg.
Nog wel in Duitsland, maar het ligt vlakbij de Nederlandse grens.
Het begon al meteen met klimmen, al was het maar een klein stukje. Toen ik uit het dorpje kwam, en de top van de berg bereikt had , werd ik verwend met een mooi vergezicht over alle bergen in de nabijheid.
Zo s-morgens vroeg is het heel rustig op die wegen, en dan geniet je nog veel meer. Het eerste dorp waar ik doorheen reed, was Muhlpfad.
Dat doet mij denken aan een weg naar een vuilnisbelt, maar niets is minder waar. Alles zag er keurig verzorgd uit.
De weg leidde naar Im Oberdorf.
Dit stuk ging met een behoorlijke daling, met de nodige haarspeldbochten. Gelukkig kan je op je navigatie al zien wat voor een bocht er komt, en kun je dus tijdig snelheid minderen. En wat ik omlaag ging, moest ik ook weer omhoog kruipen,
Onderweg kwam ik een stukje nostalgie tegen. De ouderen onder ons herkennen het meteen, maar voor de jongeren even een toelichting.
Dit is het overblijfsel van een telefooncel. Vóór de tijd van de mobiele telefoon een gemakkelijk ding, met een telefoon er in, zodat je, tegen betaling kon bellen.
Als hij niet gesloopt was, wat ook vaak voorkwam.
Als je zo op het plateau ven de bergen rijdt, en je kijkt om je heen, dan valt wel op dat het aardig gevuld is met windmolens. Ik vind het wel afbreuk doen aan het landschap.
Verder rijdend komen we door Sabershausen, waar ik maar eens een keer een foto van de kerk zal nemen.
En dan komt er een afdaling. Er lijkt geen eind aan te komen. Nu pas realiseer ik me hoe hoog ik eigenlijk nog zit.
Halverwege zie ik een mogelijkheid om te stoppen, en via een heel klein bospaadje naar een open plek te gaan.
Onder mij ontvouwt zich een panorama. Ik kijk op het plaatsje Treis, wat aan de Moezel ligt.
Het is werkelijk een schilderij zo mooi. De rivier, de huizen, de bossen en een burcht.
Een heel goed begin van deze dag
Vanaf hier volgen we de loop van de Moezel. We passeren plaatsen met namen als Pommern en Klotten.
Jawel, Klotten schrijf met 2 T's .
We naderen het hoogtepunt van deze dag, en komen uit in Cochem. Een toeristische trekpleister van jewelste.
Maar het heeft ook wel wat moois te bieden.
Het meest in het oog springend natuurlijk de Rijksburcht, die ruim 100 meter boven de stad uitsteeks, en oorspronkelijk was gebouwd als tolburcht.
De bouw is waarschijnlijk van rond 1100, waarna deze na de verwoesting in 1689 door de Fransen, is herbouwd in de Neogotische stijl.
Verder zoveel prachtige gebouwen en details, ik raad iedereen aan om het eens te bezoeken. Zelfs met de trein goed bereikbaar.
Gisteren was ik later in mijn hotel dan gepland, mede door het tijdverlies in Russelheim.
En toen ik probeerde om mijn verslag online te zetten, ging er ook iets fout en moest ik opnieuw beginnen. Het uploaden van de foto’s is een tijdrovende klus.
Normaal maak ik het verslag vóór dat ik ga eten.
Gisteren heb ik het gedeeltijk tijdens het eten gemaakt, en later afgemaakt.
Maar goed, ik heb wel lekker gegeten. Het hotel werd gerund door een paar dames van mijn leeftijd. (dat klinkt veel beter als oudere dames, en het is hetzelfde).
Ze hadden de maaltijd goed verzorgd.
Ook de kamer voldeed goed, al moet ik zeggen dat de gipsplaat wanden tussen de kamers, niet erg geluiddicht zijn. Ik hoorde mijn buurman of buurvrouw snurken.
Voor degene die het bed deelt is dit natuurlijk veel beroerder.
Eerlijk is eerlijk, ik heb lekker geslapen.
Na ontbijt en opbinden van de bagage mocht ik er weer tegenaan. Dit zou de langste rit zijn van de reis, namelijk 243 km. Het eindpunt voor deze dag is Wassenberg.
Nog wel in Duitsland, maar het ligt vlakbij de Nederlandse grens.
Het begon al meteen met klimmen, al was het maar een klein stukje. Toen ik uit het dorpje kwam, en de top van de berg bereikt had , werd ik verwend met een mooi vergezicht over alle bergen in de nabijheid.
Zo s-morgens vroeg is het heel rustig op die wegen, en dan geniet je nog veel meer. Het eerste dorp waar ik doorheen reed, was Muhlpfad.
Dat doet mij denken aan een weg naar een vuilnisbelt, maar niets is minder waar. Alles zag er keurig verzorgd uit.
De weg leidde naar Im Oberdorf.
Dit stuk ging met een behoorlijke daling, met de nodige haarspeldbochten. Gelukkig kan je op je navigatie al zien wat voor een bocht er komt, en kun je dus tijdig snelheid minderen. En wat ik omlaag ging, moest ik ook weer omhoog kruipen,
Onderweg kwam ik een stukje nostalgie tegen. De ouderen onder ons herkennen het meteen, maar voor de jongeren even een toelichting.
Dit is het overblijfsel van een telefooncel. Vóór de tijd van de mobiele telefoon een gemakkelijk ding, met een telefoon er in, zodat je, tegen betaling kon bellen.
Als hij niet gesloopt was, wat ook vaak voorkwam.
Als je zo op het plateau ven de bergen rijdt, en je kijkt om je heen, dan valt wel op dat het aardig gevuld is met windmolens. Ik vind het wel afbreuk doen aan het landschap.
Verder rijdend komen we door Sabershausen, waar ik maar eens een keer een foto van de kerk zal nemen.
En dan komt er een afdaling. Er lijkt geen eind aan te komen. Nu pas realiseer ik me hoe hoog ik eigenlijk nog zit.
Halverwege zie ik een mogelijkheid om te stoppen, en via een heel klein bospaadje naar een open plek te gaan.
Onder mij ontvouwt zich een panorama. Ik kijk op het plaatsje Treis, wat aan de Moezel ligt.
Het is werkelijk een schilderij zo mooi. De rivier, de huizen, de bossen en een burcht.
Een heel goed begin van deze dag
Vanaf hier volgen we de loop van de Moezel. We passeren plaatsen met namen als Pommern en Klotten.
Jawel, Klotten schrijf met 2 T's .
We naderen het hoogtepunt van deze dag, en komen uit in Cochem. Een toeristische trekpleister van jewelste.
Maar het heeft ook wel wat moois te bieden.
Het meest in het oog springend natuurlijk de Rijksburcht, die ruim 100 meter boven de stad uitsteeks, en oorspronkelijk was gebouwd als tolburcht.
De bouw is waarschijnlijk van rond 1100, waarna deze na de verwoesting in 1689 door de Fransen, is herbouwd in de Neogotische stijl.
Verder zoveel prachtige gebouwen en details, ik raad iedereen aan om het eens te bezoeken. Zelfs met de trein goed bereikbaar.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
vervolg van de veertiende dag
Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om een koffiepauze in te lassen. Helaas was er nog geen fruitgebak beschikbaar, dus alleen koffie met een koekje.
Het afbouwen is al begonnen.
De navigatie stuurt me dan via een klein weggetje naar boven in Cochem, en ik merk dat de scooter het niet echt prettig heeft, en hard moet werken. Ook hier halverwege even gestopt en een paar foto’s gemaakt.
Daar hoef ik niets meer aan toe te voegen.
De berg verder omhoog rijdend vervolgen we ons pad, en ik bemerk dat ik al bijna 3 uur er over gedaan heb om dit punt te bereiken.
Door het vaak stoppen om foto’s te maken, en in een voicerecorder in te spreken wat ik tegenkom, kon het wel eens erg laat worden.
Ik besluit iets meer snelheid te maken, en iets minder te stoppen.
Boven op de bergen is niet alleen voor de boeren een mooi stuk land beschikbaar, maar ook voor de luchtmacht. In het plaatsje Buchel is een heuse luchtmachtbasis gevestigd, aan het oog onttrokken doordat de weg erom heen iets lager ligt.
Op het moment dat ik langs kwam, daalde er net een straaljager.
Imposant om er een zo laag aan te zien komen, maar wel een herrie als hij dan zo laag over je heen komt.
Op de bordjes is al een paar keer Nurnbergring aangegeven. We rijden al een tijdje op de B 257, echt een prachtige weg, vol met bochten, en vanaf Buchel komend, met veel afdalingen.
Een weg die ook zeer geliefd is bij motorrijders, zoals ook opvalt als ik door Adenau rijd, waar een twintigtal motorrijders zich tegoed doet bij de plaatselijke Imbiss.
Sinds het honende gelach, en de zielige blik, die ik van motorrijders kreeg bij de Konigssee, besluit ik maar door te rijden.
Van Adenau rijden we grotendeels door een dal.
In Dumpfelfeld verlaten we de B 257, en slaan linksaf.
We komen door een dorpje met de naam Schuld, gelegen in het Ahrdal. Hoe deze naam is ontstaan heb ik niet uit kunnen vogelen.
Vanaf hier naar de grotere plaats Bad Munstereifel.
Echt een mooie rustige weg, en onder het genot van de muziek op mijn headset ben ik helemaal in mijn nopjes.
Alleen werd ik vreemd aangekeken bij een verkeerslicht, door een fietser, omdat ik mee zat te zingen, en dat zelf even niet in de gaten had.
Ondertussen trekt achter mij de lucht aardig dicht, en lijken er fikse onweerswolken te ontstaan. Ik hoop dat ik dit voor kan blijven, want in de richting die ik rijdt ziet het er beter uit.
Ik kom door Esch. Dat roept herinneringen op, want een voorstadje van Salzburg heet ook zo. Bijna een week verder nu. Toch genoten van die grote stad.
En dan hou ik de snelheid erin, en nader snel het einde van mijn route.
Bij Hottorf kijk ik nog even om en zie de laatste heuvel liggen. Voor me is alles vlak.
De bergen zijn weg. Tenminste, voor mij. Dus is ook mijn reis bijna voorbij.
Ik rijd Hottorf in, en stop even om nog wat info te verzamelen. Hottorf heeft meerdere namen gekend. Het komt eigenlijk van Holzdorf, een dorp in een bos.
De eerste beschrijving die er over dit dorp te vinden is, gaat over de bouw van een kapel in 1340.
Verder vind ik het enorm lijken op plaatsjes in Limburg. De bouwstijl en bouwmaterialen zijn identiek. Niet verwonderlijk, want we zitten niet ver meer van de grens.
Voor vandaag zit het er bijna op. Ik stop nog een keer om een foto te maken van de windmolens, en denk er dan bij, dat die dingen sneller groeien dan bomen. Wellicht noodzaak, maar ik vind ze spuuglelijk.
Hopelijk zie ik morgen nog iets moois, ter afsluiting van deze trip.
Ik ga een hapje doen, en me voorbereiden voor de laatste dag.
Tot morgen.
Ik maak ook van de gelegenheid gebruik om een koffiepauze in te lassen. Helaas was er nog geen fruitgebak beschikbaar, dus alleen koffie met een koekje.
Het afbouwen is al begonnen.
De navigatie stuurt me dan via een klein weggetje naar boven in Cochem, en ik merk dat de scooter het niet echt prettig heeft, en hard moet werken. Ook hier halverwege even gestopt en een paar foto’s gemaakt.
Daar hoef ik niets meer aan toe te voegen.
De berg verder omhoog rijdend vervolgen we ons pad, en ik bemerk dat ik al bijna 3 uur er over gedaan heb om dit punt te bereiken.
Door het vaak stoppen om foto’s te maken, en in een voicerecorder in te spreken wat ik tegenkom, kon het wel eens erg laat worden.
Ik besluit iets meer snelheid te maken, en iets minder te stoppen.
Boven op de bergen is niet alleen voor de boeren een mooi stuk land beschikbaar, maar ook voor de luchtmacht. In het plaatsje Buchel is een heuse luchtmachtbasis gevestigd, aan het oog onttrokken doordat de weg erom heen iets lager ligt.
Op het moment dat ik langs kwam, daalde er net een straaljager.
Imposant om er een zo laag aan te zien komen, maar wel een herrie als hij dan zo laag over je heen komt.
Op de bordjes is al een paar keer Nurnbergring aangegeven. We rijden al een tijdje op de B 257, echt een prachtige weg, vol met bochten, en vanaf Buchel komend, met veel afdalingen.
Een weg die ook zeer geliefd is bij motorrijders, zoals ook opvalt als ik door Adenau rijd, waar een twintigtal motorrijders zich tegoed doet bij de plaatselijke Imbiss.
Sinds het honende gelach, en de zielige blik, die ik van motorrijders kreeg bij de Konigssee, besluit ik maar door te rijden.
Van Adenau rijden we grotendeels door een dal.
In Dumpfelfeld verlaten we de B 257, en slaan linksaf.
We komen door een dorpje met de naam Schuld, gelegen in het Ahrdal. Hoe deze naam is ontstaan heb ik niet uit kunnen vogelen.
Vanaf hier naar de grotere plaats Bad Munstereifel.
Echt een mooie rustige weg, en onder het genot van de muziek op mijn headset ben ik helemaal in mijn nopjes.
Alleen werd ik vreemd aangekeken bij een verkeerslicht, door een fietser, omdat ik mee zat te zingen, en dat zelf even niet in de gaten had.
Ondertussen trekt achter mij de lucht aardig dicht, en lijken er fikse onweerswolken te ontstaan. Ik hoop dat ik dit voor kan blijven, want in de richting die ik rijdt ziet het er beter uit.
Ik kom door Esch. Dat roept herinneringen op, want een voorstadje van Salzburg heet ook zo. Bijna een week verder nu. Toch genoten van die grote stad.
En dan hou ik de snelheid erin, en nader snel het einde van mijn route.
Bij Hottorf kijk ik nog even om en zie de laatste heuvel liggen. Voor me is alles vlak.
De bergen zijn weg. Tenminste, voor mij. Dus is ook mijn reis bijna voorbij.
Ik rijd Hottorf in, en stop even om nog wat info te verzamelen. Hottorf heeft meerdere namen gekend. Het komt eigenlijk van Holzdorf, een dorp in een bos.
De eerste beschrijving die er over dit dorp te vinden is, gaat over de bouw van een kapel in 1340.
Verder vind ik het enorm lijken op plaatsjes in Limburg. De bouwstijl en bouwmaterialen zijn identiek. Niet verwonderlijk, want we zitten niet ver meer van de grens.
Voor vandaag zit het er bijna op. Ik stop nog een keer om een foto te maken van de windmolens, en denk er dan bij, dat die dingen sneller groeien dan bomen. Wellicht noodzaak, maar ik vind ze spuuglelijk.
Hopelijk zie ik morgen nog iets moois, ter afsluiting van deze trip.
Ik ga een hapje doen, en me voorbereiden voor de laatste dag.
Tot morgen.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
De vijftiende dag.
Het is zover, de laatste dag is aangebroken.
Nadat ik gisteren heerlijk had gegeten, ben ik nog even een stukje gaan wandelen.
Wat me enorm opvalt is de stilte, het is gewoon superstil.
Toen ik terug kwam in mijn hotel, ben ik nog even iets gaan drinken in de bar van het hotel. Dat is iets of wat uit de hand gelopen, want het werd half 1 voor ik weer terug ging naar mijn kamer om te slapen.
Niet echt verstandig, met het oog op de terugreis naar huis.
Maar ja, het kwaad was al geschied, en ik heb een erg leuke avond gehad met sommigen van de plaatselijke bevolking.
Misschien gaf het me ook wel een kick omdat ze het een prestatie vonden dat ik die reis op een “mofa” gemaakt heb.
Toch om 7 uur opgestaan, en alles klaar gemaakt voor vertrek. Ik wilde net gaan ontbijten, toen ik een berichtje ontving van mijn vrouw. Onze kat was afgelopen nacht overleden.
Voor mijn vrouw, en dochter die nog thuis woont, een verschrikkelijk verlies.
Dat deed ook bij mij de stemming wel inzakken.
Maar ik moest verder, en wilde er het beste van zien te maken, al realiseerde ik me wel dat de thuiskomst anders zou zijn dan verwacht en gehoopt.
Klokslag 9 uur reed ik weg bij mijn laatste hotel, waar ik overigens een prettig verblijf heb gehad.
Binnen 15 minuten stond ik bij de grens met Nederland op weg naar Roermond.
Hoewel ik Duitsland en Oostenrijk nu al mis, moet ik toegeven dat Limburg natuurlijk ook een mooie provincie is.
Ik passeerde de gevangenis van Roermond, wat mijn gevoel van vrijheid nog eens versterkte.
Via Swalmen ga ik Kessel, om de pont over de maas te nemen. Hierbij kom ik door het leuke dorp Beesel, waar eens in de zeven jaar een drakensteekspel plaatsvindt. Als de draak het dorp aanvalt, is het de heldhaftige St. Joris die het dorp redt. Het nest van de draak heb ik wel gevonden, maar de draak zelf was al weg.
Ik steek de maas over naar Kessel, en kan de verleiding niet weerstaan om even te gaan kijken bij de ruïne. Dit zijn de overblijfselen van kasteel Keverberg, waar men op de ruïne iets nieuws gebouwd hebben.
Een speciale plaats voor het vieren van bruiloften en partijen.
De reis gaat verder naar Roggel en Witdonk, via de Boerderijweg.
De weg doet zijn naam echt eer aan, want er staan een paar boerderijen en verder helemaal niets. Behalve dan dat er een paar grasvelden liggen, die zo glad zijn als een biljartlaken. Waarschijnlijk om graszoden van te maken.
Met dit mooie weer ziet het er allemaal zo fris uit.
Zoals ook al op de heenreis, kom ik nu weer door Meijel, en besluit de Meijelseweg een stuk te volgen en rijdt door het dorpje Heusden. Daarna besluit ik om de Zuid Willemsvaart zo ver mogelijk te volgen richting Den Bosch.
Dit kanaal is niet meer in gebruik zoals voorheen, omdat er een nieuw kanaal is gegraven, het Maximakanaal.
Dit nieuwe kanaal verbindt de Zuid Willemsvaart ter hoogte van Veghel met de Maas.
Ter hoogte van Veghel kan ik dit water niet meer volgen, en neem een route via Kildonk.
Hier staat de Kildonkse molen, een combinatie van een watermolen en een watervluchtmolen. Deze molen is uniek in Nederland, en zelfs in Europa, en is van grote cultuurhistorische waarde.
De molens dateren uit de 13e eeuw en waren vroeger compleet van hout vervaardigd.
Zoals de molen nu, na diverse restauraties, er bij staat , is zoals de molen rond 1880 was.
Vanaf hier houd ik de richting Heeswijk Dinther aan, en bedenk dan dat ik nog geen foto van een kerk genomen heb.
In Duitsland kan je er bijna niet omheen, ieder dorp heeft wel een of meerdere, in het oog springende kerkjes.
In Nederland valt mij dat niet zo op. Maar ik besluit ook deze laatste dag de traditie niet te breken, en zet de grote kerk van Dinther op de kiek.
Het is half 1 als ik Den Bosch bereikt heb, en een tussenstop ga maken bij mijn familie.
Even bijkletsen, onder het genot van een paar kopjes koffie.
Na ruim 3 uur ga ik het resterende stukje rijden. Een weg die ik al zo vaak gereden heb, dat ik geen navigatie nodig heb, en blindelings kan rijden.
Van foto’s maken komt niet veel meer, en het begint nu ook een beetje te regenen. Ik versnel een beetje, want wil nu toch wel naar huis. Even zie ik nog een leuk attribuut staan, waar ik een foto van neem.
Terwijl ik daar sta, bedenk ik al het onderschrift voor deze foto. Deze blonde buffel heeft het geflikt.
Ik kom bij Hoofddorp. De laatste grens die ik deze vakantie zal passeren.
Ik ben thuis.
Na een periode van 15 prachtige, spannende, enerverende, maar ook leerzame dagen, en een totaal gereden afstand van 2410,7 km sta ik bij mijn appartement. Voldaan.
Dit keer sluit ik niet af met een “tot morgen” maar ik wil iedereen bedanken voor zijn of haar reacties, support,
lieve woorden etc. etc.
Met jullie “achterop” was deze reis extra leuk.
Het motiveerde mij iedere dag weer om een verslag te maken.
Een speciaal woord van dank voor mijn scooterdealer, Bromfietshuis Hoofddorp.
Bram, jullie hebben echt een superscooter afgeleverd. Niet één keer ben ik de problemen gekomen.
De gebruikte rolletjes (5,9 gr)hebben voor een perfect lopende machine gezorgd. Echt top.
Tot een volgende keer.
Het is zover, de laatste dag is aangebroken.
Nadat ik gisteren heerlijk had gegeten, ben ik nog even een stukje gaan wandelen.
Wat me enorm opvalt is de stilte, het is gewoon superstil.
Toen ik terug kwam in mijn hotel, ben ik nog even iets gaan drinken in de bar van het hotel. Dat is iets of wat uit de hand gelopen, want het werd half 1 voor ik weer terug ging naar mijn kamer om te slapen.
Niet echt verstandig, met het oog op de terugreis naar huis.
Maar ja, het kwaad was al geschied, en ik heb een erg leuke avond gehad met sommigen van de plaatselijke bevolking.
Misschien gaf het me ook wel een kick omdat ze het een prestatie vonden dat ik die reis op een “mofa” gemaakt heb.
Toch om 7 uur opgestaan, en alles klaar gemaakt voor vertrek. Ik wilde net gaan ontbijten, toen ik een berichtje ontving van mijn vrouw. Onze kat was afgelopen nacht overleden.
Voor mijn vrouw, en dochter die nog thuis woont, een verschrikkelijk verlies.
Dat deed ook bij mij de stemming wel inzakken.
Maar ik moest verder, en wilde er het beste van zien te maken, al realiseerde ik me wel dat de thuiskomst anders zou zijn dan verwacht en gehoopt.
Klokslag 9 uur reed ik weg bij mijn laatste hotel, waar ik overigens een prettig verblijf heb gehad.
Binnen 15 minuten stond ik bij de grens met Nederland op weg naar Roermond.
Hoewel ik Duitsland en Oostenrijk nu al mis, moet ik toegeven dat Limburg natuurlijk ook een mooie provincie is.
Ik passeerde de gevangenis van Roermond, wat mijn gevoel van vrijheid nog eens versterkte.
Via Swalmen ga ik Kessel, om de pont over de maas te nemen. Hierbij kom ik door het leuke dorp Beesel, waar eens in de zeven jaar een drakensteekspel plaatsvindt. Als de draak het dorp aanvalt, is het de heldhaftige St. Joris die het dorp redt. Het nest van de draak heb ik wel gevonden, maar de draak zelf was al weg.
Ik steek de maas over naar Kessel, en kan de verleiding niet weerstaan om even te gaan kijken bij de ruïne. Dit zijn de overblijfselen van kasteel Keverberg, waar men op de ruïne iets nieuws gebouwd hebben.
Een speciale plaats voor het vieren van bruiloften en partijen.
De reis gaat verder naar Roggel en Witdonk, via de Boerderijweg.
De weg doet zijn naam echt eer aan, want er staan een paar boerderijen en verder helemaal niets. Behalve dan dat er een paar grasvelden liggen, die zo glad zijn als een biljartlaken. Waarschijnlijk om graszoden van te maken.
Met dit mooie weer ziet het er allemaal zo fris uit.
Zoals ook al op de heenreis, kom ik nu weer door Meijel, en besluit de Meijelseweg een stuk te volgen en rijdt door het dorpje Heusden. Daarna besluit ik om de Zuid Willemsvaart zo ver mogelijk te volgen richting Den Bosch.
Dit kanaal is niet meer in gebruik zoals voorheen, omdat er een nieuw kanaal is gegraven, het Maximakanaal.
Dit nieuwe kanaal verbindt de Zuid Willemsvaart ter hoogte van Veghel met de Maas.
Ter hoogte van Veghel kan ik dit water niet meer volgen, en neem een route via Kildonk.
Hier staat de Kildonkse molen, een combinatie van een watermolen en een watervluchtmolen. Deze molen is uniek in Nederland, en zelfs in Europa, en is van grote cultuurhistorische waarde.
De molens dateren uit de 13e eeuw en waren vroeger compleet van hout vervaardigd.
Zoals de molen nu, na diverse restauraties, er bij staat , is zoals de molen rond 1880 was.
Vanaf hier houd ik de richting Heeswijk Dinther aan, en bedenk dan dat ik nog geen foto van een kerk genomen heb.
In Duitsland kan je er bijna niet omheen, ieder dorp heeft wel een of meerdere, in het oog springende kerkjes.
In Nederland valt mij dat niet zo op. Maar ik besluit ook deze laatste dag de traditie niet te breken, en zet de grote kerk van Dinther op de kiek.
Het is half 1 als ik Den Bosch bereikt heb, en een tussenstop ga maken bij mijn familie.
Even bijkletsen, onder het genot van een paar kopjes koffie.
Na ruim 3 uur ga ik het resterende stukje rijden. Een weg die ik al zo vaak gereden heb, dat ik geen navigatie nodig heb, en blindelings kan rijden.
Van foto’s maken komt niet veel meer, en het begint nu ook een beetje te regenen. Ik versnel een beetje, want wil nu toch wel naar huis. Even zie ik nog een leuk attribuut staan, waar ik een foto van neem.
Terwijl ik daar sta, bedenk ik al het onderschrift voor deze foto. Deze blonde buffel heeft het geflikt.
Ik kom bij Hoofddorp. De laatste grens die ik deze vakantie zal passeren.
Ik ben thuis.
Na een periode van 15 prachtige, spannende, enerverende, maar ook leerzame dagen, en een totaal gereden afstand van 2410,7 km sta ik bij mijn appartement. Voldaan.
Dit keer sluit ik niet af met een “tot morgen” maar ik wil iedereen bedanken voor zijn of haar reacties, support,
lieve woorden etc. etc.
Met jullie “achterop” was deze reis extra leuk.
Het motiveerde mij iedere dag weer om een verslag te maken.
Een speciaal woord van dank voor mijn scooterdealer, Bromfietshuis Hoofddorp.
Bram, jullie hebben echt een superscooter afgeleverd. Niet één keer ben ik de problemen gekomen.
De gebruikte rolletjes (5,9 gr)hebben voor een perfect lopende machine gezorgd. Echt top.
Tot een volgende keer.
gr. Henk
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022
SYM Jet X 125 cc
Voge SR4 MAX 350cc
Vakantie naar Salzburg 2016
Vakantie naar Hongarije 2017
Vakantie naar Italië en Oostenrijk 2018
Vakantie naar Tsjechie en Polen 2019
Vakantie Grand Tour Germania 2020
Vakantie de grote Sissi tour 2021
Vakantie de grote Sissi tour 2.0 2022