VTC - De Roadrunners

Vandaag is het dan zover.

De vakantie is begonnen. De komende 3 weken even ontstressen, en alles achter me laten. Eigen baas zijn is leuk, maar vergt wel veel van een mens.
Zoals ieder jaar weer, wil ik altijd zo snel mogelijk op pad.
Maar dit jaar is alles anders. Ik wil nog steeds zo snel mogelijk weg, maar dit jaar niet met de auto, maar met de scooter. Helemaal alleen. Al bijna een jaar geleden heb ik dit overlegd met mijn vrouw, en ben ik met de voorbereidingen begonnen.
Het plan was de Cote d’ Zur, maar uiteindelijk heb ik dat plan gewijzigd, en wordt het Salzburg.
Ik spreek geen Frans, en ben hartpatiënt. Hoewel de medische zorg wel goed zal zijn in Frankrijk, zou ik met toch wel kl…te voelen als er iets gebeurd,
en ik me niet verstaanbaar kan maken .
Dat was voor mijn familie ook geen prettige gedachte.
Duits spreken is daarentegen geen enkel probleem voor me, en ik ben erg gesteld op de gastvrijheid van Duitsland en Oostenrijk.

Het is de 17e keer dat ik Oostenrijk bezoek, maar Salzburg is wel nieuw voor me. Ik ben er een keer geweest, maar dat was 1 dag, toen ik onderweg was naar Wenen.
Nu heb ik een hotel geboekt, net buiten Salzburg, waar ik 5 dagen zal verblijven.
De heenreis heb ik opgeknipt in stukken van ongeveer 200 km per dag.
En vandaag rijd ik maar 120 km, namelijk naar mijn familie in Den Bosch.
Niet echt een bijzondere reisdag, want een ritje naar Den Bosch en terug, heb ik ondertussen al heel vaak gemaakt.
Ik zal proberen iedere dag een stukje te schrijven over de dingen die ik onderweg tegenkom.

De reis bestaat uit 5 reisdagen door Duitsland, dan 5 dagen verblijf bij Salzburg en daarna weer 5 reisdagen terug.
De scooter (New Dink) heeft 2 dagen geleden een beurt gehad, km stand 7500 km.
Een speciaal woord van dank voor bromfietshuis Hoofddorp.
Bram, en gewaardeerde medewerkers, jullie hebben de scooter echt tiptop afgeleverd.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ik het met de scooter ga halen.
De banden zijn pas vernieuwd, er liggen voor en achter Michelin power pure banden op.

De scooter is beladen, navigatie is geprogrammeerd met alle reisdagen, en dan afscheid nemen van m’n meisje, en gaan.
Ik heb er zin in, maar ben ook wel enigszins gespannen.
Ruim 2500 km, moederziel alleen, in een andere omgeving. Er kan van alles misgaan, maar daar wil ik niet aan denken.

De eerste rit zit erop.
Ik ben aangekomen bij mijn familie in Den Bosch.
Hierbij een paar foto's van onderweg.

Heerlijk een avond bij mijn familie, en morgen weer verder.



De tweede dag

Nadat ik gisteren een leuke avond met mijn familie heb doorgebracht, en nog even alle reacties heb gelezen, ben ik om 23.30 uur gaan slapen. Vanochtend om 07.00 uur opgestaan.
Het eerste wat ik deed, was naar buiten kijken. Donker weer, geheel bewolkt en REGEN.
Niet hard, maar toch.
Als je voorbereidingen gaat maken voor je vakantie, ziet het weer er in je gedachten altijd mooi uit.
Waarschijnlijk omdat ik vind dat ik het ook verdiend heb. Nou, dat viel dus wel even tegen.
Na het wassen en aankleden, eerst even een kop koffie, noodzakelijk vocht om de dag mee te beginnen.
Daarna de scooter uit de schuur gehaald, en alle bagage er weer op geladen.
Omdat iemand vroeg hoeveel kilo ik totaal mee sleur, had ik het ook nog even gewogen.
De roltas met mijn kleding weegt totaal 10,8 kg en de overige zaken, zoals regenkleding, slot, film- en fotocamera en wat klein spul, totaal ongeveer 8 kg.
Dit is keurig verdeeld over topkoffer en buddybak.
Na een tweede bak koffie was het tijd om te vertrekken.
De navigatie aan, en gaan.
De reis was gepland vanaf Den Bosch naar Euskirchen in Duitsland.
Heerlijk rijden via de mooie dorpen in Brabant, en genieten van de rust en stilte die deze boerendorpen zo kenmerken.
Onderweg natuurlijk meerdere malen even gestopt voor het maken van een foto.
Dit is zo’n plaatje van kasteel Heeswijk.
Dit kasteel dateert al uit 1080, is is tegenwoordig open voor bezichtiging. Zeker de moeite waard.
Een lange tijd geleden heb ik nog in Heeswijk Dinther gewoond. Als je dan weer eens door die omgeving rijdt, dan komen die nostalgische gedachten wel weer even boven.
Verder rijdend kwam ik in Gemert, waar ik even een kiekje gemaakt heb.
Als ik dan zo de foto’s zie realiseer ik me weer hoe mooi ons brabantse land is.
Vanaf Gemert naar Keppel, om met de pont de Maas over te steken.

Ondertussen begint het weer wat op te knappen, en komt het zonnetje soms tevoorschijn. Dat maakt het toch wel een stuk aangenamer.
Ik besluit om even een kop koffie te drinken, en stop daarvoor in Meijel.
Dit is natuurlijk Limburg, dus laat ik me even verwennen met een vers stuk abrikozenvlaai.
Daarna verder naar de maas.
Even een foto van de prachtige maasoever.
Langzaam maar zeker komt Roermond dichterbij. Ik vind Limburg altijd zo herkenbaar aan de kleine kapelletjes. Ik ben er even voor gestopt om er een te fotograferen.
Het verhaal achter dit kapelletje, antoniuskapel geheten, is dat het tussen 4 linden staat, en door de franse overheersers in 1795 niet gezien is, omdat het door takkenbossen aan het oog was onttrokken, en zo gespaard is gebleven.
Tijdens zo’n tour passeer je veel grenzen.
Stadsgrenzen, provinciegrenzen en natuurlijk ook landsgrenzen. Ik ben Roermond voorbij en kom in Duitsland.
Het weer blijft mooi, en de reis vordert gestaag. Zeker nu ik gebruik kan gaan maken van de Duitse wegen, en ik niet meer op een fietspad hoef (mag).
Mijn hotel komt nu snel dichterbij. De wijdse blikken in de natuur geven me een prettig gevoel, en laten me ook realiseren hoe groot dit land is.
Even verderop kom ik door Zulpich, een prachtig dorp.
Hier besluit ik de laatste foto’s te knippen, en dan meteen naar mijn hotel te gaan.
Straks lekker douchen, uit eten, en op tijd naar bed.
Morgen weer een lange reis voor de boeg.

De derde dag

Nadat ik gisteren mijn verslag had geschreven, ben ik even Euskirchen in gelopen. Deze plaats is zeker GEEN aanrader om vakantie door te brengen. Een stad met veel achterstand aan onderhoud aan gebouwen.
Gelukkig hoefde ik alleen maar hier in een hotel een overnachting te doen.

Het hotel was oubollig. Sommige dingen nog in de jaren zeventig stijl. In de badkamer bruine tegels, en een groene toilet, wasbak en douchebak. Het bed donker eiken. Ik had er meteen een afkeer van.
Maar gaandeweg de avond viel me wel op hoe superschoon alles was. Ook de kitranden in de douche waren als nieuw. En het bed lag wel goed.

Na een verdiende nachtrust, ben ik om 7 uur opgestaan. Ik heb heerlijk gedoucht, en ben daarna gaan ontbijten. Tjonge, tjonge, dat was een uitgebreid onbijtbuffet. Natuurlijk ook een kannetje koffie erbij, en een glas verse jus de Orange. Heelijk buikje rond gegeten.

Het weer zag er al direct prima uit. De zon scheen volop.
Ik heb, nadat ik afgerekend had, alle bagage weer op de scooter gedaan, en was weer klaar voor de reis. Omdat het 9 uur was, toch nog even mijn leren jas aan gedaan.

Vandaag zou de rit lopen van Euskirchen naar Wallau, via Remagen, Montabaur, en Dietz en Wiesbaden.
Een deel van de route loopt langs de rijn.

De rit was echt adembenemend. Dit is zelfs met foto’s niet duidelijk te maken, wat een schitterende natuur. Omdat ik op wegen moet rijden waar ook de auto’s rijden (ze mogen daar vaak 100 rijden), kan je niet zomaar op je rem gaan hangen om een plaatje te knippen.
Ik passeerde een kazerne waar een radarsysteemstond. Die bol heb ik op de foto gezet.
Remagen was gepland om te bezoeken.
Met een prachtig uitzicht over de rijn.
Hier is enorm gevochten in de tweede wereldoorlog om de brug van Remagen.
Nu is er een vredesmuseum gevestigd op de overblijfselen van de brug.
Hopelijk blijven verdere oorlogen ons bespaard, en hoeven we hiervoor geen verdere gedenkplaatsen in te richten.
Na een bezoek aan de restanten van de brug, was het wel weer tijd voor koffie.
Natuurlijk kwam daar iets lekkers bij, dit keer een heerlijk kersengebakje.
Tenslotte moet je jezelf verwennen, anderen doen dat niet.
Daarna met de pont van Remagen naar Linz.
Ondertussen was het al knap warm aan het worden, en als je dan op zo’n pont staat, stil, met je leren jas aan, dan wordt dat wel teveel van het goede.

In Montabaur staan als kunst allerlei schoenen langs de straat. Helaas niets in mijn maat, maar wel leuk om te zien.
De temperatuur was al opgelopen tot 30 graden, dus ten opzichte van gisteren wel een hele verbetering.
Afkoelen heb ik maar gedaan met een kleine Radler.
En dat dan onder het genot van een prachtig panorama.
Toen mijn weg voortgezet naar Dietz. Hier liggen de wortels van de Oranje Nassau’s.
Enige jaren geleden ben ik hier eens geweest om te fietsen.
Nu heb ik er even paar foto’s gemaakt. Het blijft een leuk plaatsje in een prachtige omgeving.
Vanaf Dietz naar Wiesbaden, bijna mijn eindbestemming voor vandaag.
Hier kwam ik nog langs een kalkmijn of kalkgroeve.
Wat een immens gat is dat.
Gauw in de stad nog een foto van het Kurhaus annex casino gemaakt.
Een stijlvol gebouw.
En daarna naar mijn hotel in Wallau. Ik kwam precies om 16.00 uur aan.
Vanaf dat ik thuis vertrokken ben, heb ik er al 525 km op zitten.
De scooter heeft het zwaar gehad. Soms niet harder dan 24 km per uur de berg op, maar het lukt nog steeds.
Nu ingecheckt, en straks eten en genieten van de rust.
Tot morgen.

De vierde dag.

Nadat ik gisteren heerlijk had gegeten , ben ik op tijd gaan slapen.
Het hotel waar ik was zag er keurig verzorgd uit. Soms kun je het treffen, een leuk hotelletje voor erg weinig geld.
Zelfs het eten in het restaurant was goed EN goedkoop.
Ik had een goulashsoep en een zigeunerschnitsel, totaal 12 euro.

Als je ouder wordt, heb je die rust nodig. En ik wil echt uitgerust op de scooter zitten, want je hebt je aandacht bij het verkeer nodig.
Vanochtend heerlijk wakker geworden en naar de ontbijtzaal gegaan.
Tijdens het ontbijt ontving ik een berichtje van een van mijn dochters.
Een andere dochter is vanochtend vroeg bevallen van een gezonde zoon.
Hij heet Sergio Robin. Diegene die mij wat beter kennen, zullen begrijpen hoe gelukkig ik me voel, maar ook geëmotioneerd. Ik wist dat dit tijdens mijn reis kon gebeuren, en heb daarover natuurlijk met mijn dochter gesproken. Zij vond dat ik de reis moest gaan maken.
Deze dag draag ik dan ook op aan mijn prille kleinzoon, en zijn lieve ouders, die zo’n speciale naam aan hem gegeven hebben.
Door deze gebeurtenis was mijn hoofd er niet helemaal bij, en zal het verslag ook niet zo accuraat zijn.
De reis ging van Wallau naar Crailsheim, een tocht van 223 km. Het weer was perfect om te rijden, bewolkt, maar met een aangename temperatuur. En droog.
Ik ben gereden via Darmstadt, Amorbach, Erdberg en ik weet niet hoeveel kleine dorpjes, soms niet meer dan een paar huizen. Sommige mensen wonen toch wel geïsoleerd op het boerenland.
De rit was zonder meer schitterend, al zaten er stukken tussen die het zweet tussen de billen deed komen. Veel weggetjes waren zo verlaten, dat het leek of daar nooit iemand kwam. Heerlijk om te rijden, zolang je geen problemen krijgt. Die heb ik gelukkig niet gehad.
Maar moeilijke stukken waren er ook. De hele dag was het berg op, berg af,en leek het wel of ik naar het dak van de wereld ging.
Hellingen variërend van 6 % tm 13 % , eigenlijk niet te doen met een gewone 49 CC scooter.

Berg op soms meer dan 8 km lang, met een snelheid van amper 22 of 23 km per uur. Om dan vervolgens weer te dalen, waarbij je enorm op moet passen dat je niet te hard gaat, of je remmen overbelast.
Het ergste was uiteindelijk het feit dat ik een beste file veroorzaakte, omdat ik met krap 20 km per uur de berg opkroop, en er een vrachtauto direct achter mij zat, die er niet meteen langs kon.
Dat vond ik wel een eng moment. Wij zijn dat in Nederland niet gewend, maar hier in Duitsland kijken ze er niet van op.
Voorlopig ben ik weer veilig in mijn volgende hotel aangekomen. Ik geniet ervan om deze reis te kunnen maken, en wil speciaal mijn vrouw bedanken dat ze mij dit laat doen. Zonder haar support zou dit nooit mogelijk zijn geweest.
Onderweg toch nog geprobeerd om wat foto’s te maken en dingen te bekijken.

Voor vandaag laat ik het hierbij. Ik ga een biertje drinken op de geboorte van mijn kleinzoon, en een hapje eten.
Morgen weer een nieuwe dag, en een nieuw verslag.

Tot morgen

De vijfde dag

Nadat ik gisteren mijn verslag geschreven had, ben ik een stukje gaan lopen. Niet omdat ik daar zo’n zin in had, maar omdat je op die scooter lang in een houding zit, en omdat ik de beweging wel kan gebruiken.

Op zoek naar een restaurant. In het hotel was geen mogelijkheid om een warme maaltijd te gebruiken, dus ben ik er een gaan zoeken. Volgens de receptionist van het hotel zat er een goed restaurant op ongeveer 1 km afstand van het hotel.

Ik kan geen oordeel geven over de kwaliteit van het eten daar, want ze waren DICHT.

Maandag ruhetag. Dus maar verder lopen. Uiteindelijk in het centrum van Crailsheim bij een Chinees naar binnen gestapt. Het eten bij een Chinees in Duitsland is heel anders dan in Nederland.
Niettemin heb ik lekker gegeten, eenvoudig maar goed. Dit ging vergezeld van 2 heerlijke biertjes, want het was warm, ik had dorst, EN ik had wat te vieren.

Daarna terug lopen naar het hotel. Op die manier toch 5 km totaal gelopen.
Even nog gedoucht, en toen gauw gaan slapen.

Vanochtend om 7 uur opgestaan, en meteen naar buiten gekeken. Wat voorspeld was is uitgekomen.

Het was grijs, bewolkt, wind en fris weer. De temperatuur was sinds gisteren gezakt met zo’n 10 graden. Gelukkig stond er voor vandaag maar een korte rit in de planning, namelijk 147 km.

Het hotel waar ik zat is een aanrader. Het Mckee City hotel in Crailsheim. Helemaal nieuw, een geweldige service en een perfect ontbijt. Dat maakte al een hoop goed.

De scooter beladen en maar weer gaan. Leren jas aan en handschoenen, want het was fris.
Vandaag ging de reis naar Langenbruck. Ondanks het slechte weer, was het in eerste instantie wel droog.
Bij toeval zag ik in mijn ooghoek een paar oude huizen achter een muur staan. Dit wilde ik wel eens van dichtbij zien, en ik ben blij dat ik dat ook gedaan heb.
Het was het dorpje Dinkelsbuhl, een dorp geheel omgeven door een muur, en voorzien van een paar toegangspoorten. Het is een compleet openlucht-museum. Echt alle gebouwen staan er prachtig bij, en het lijkt of de tijd daar stil is blijven staan. Zoek het maar eens op, op internet, wikipedia of zo.
Als je ooit in de gelegenheid bent om hier een bezoek aan te brengen, moet je dat zeker doen.
Na mijn bezoek aan het mooie dorpje heb ik mijn reis weer voortgezet. Nog steeds droog maar fris.
Ik volgde de zogenaamde Romantische Strasse, en dat is wel te zien ook. Mijn volgende bezoek was aan Oettingen. Ook hier weer zo’n schitterende dorpskern, vol met prachtige vakwerkhuizen.
Toen ik daarna door de kern van Markt Rennertshofen kwam, leek het even alsof ik midden in een sprookje van de gebroeders Grimm terecht gekomen was. Zo mooi en authentiek.

Ondertussen begon het te regenen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar het werd langzaamaan toch tijd voor mijn regenpak. Ik moet zeggen dat ik een hekel heb aan het aantrekken van die regenbroek.
Met schoenen aan lukt niet, en staand is ook geen succes. Toevallig zag ik een overdekte fietsenstalling op het terrein van een of ander bedrijf.
Dus daar onder gereden, bagage los gehaald, regenpak uit de buddy gepakt, schoenen uit gedaan, met veel gehannes die broek aan, jas aan, alles weer op de scooter gepakt, en ik wil wegrijden……is het weer droog.

Toch maar aan gehouden.
Op mijn route lag de stad Neuburg. Hier stroomt de Donau doorheen, en dus komt meteen Strauss in mij boven.
Nu moet ik zeggen dat Die schone blaue Donau, al heel lang die schone grauwe Donau is.
In Neuburg toch maar weer de regenkleding uit gedaan, en even op een terrasje een kop koffie met apfelkuche genomen.
Toen nog even een blik geworpen op het kasteel van Neuburg, om daarna weer door te rijden.
Het werd opnieuw donker weer, maar ik hoopte de regen voor te kunnen blijven, zodat ik niet opnieuw dat regenpak aan hoefde.
Nog snel getankt, en ik was klaar voor de laatste 32 km van deze dag. Het scootertje snorde lekker, en dat was maar goed ook.
Want hoe het gebeurd is weet ik niet, maar ik bevond met ineens op een autoweg, en daar gaat het er rap aan toe.
Ik wilde er wel af, maar zag op mijn navigatie dat ik nog 3 km moest op die weg.
Dus toch maar door gereden, met een snelheid op de teller van zo'n 64 km per uur. Dit rijdt niet echt ontspannen, want ze rijden de vouw uit je broek.
Het was dan ook een verademing dat ik er af kon.

Via wat andere wegen ben ik uiteindelijk veilig en wel aangekomen bij mijn hotel.
Hopelijk knapt het weer verder op, en wordt het morgen een mooie dag.

Nu eerst even lekker douchen en eten, en even mijn meisje bellen.

Tot morgen

De zesde dag

Nadat ik gisteren mijn stukje had geschreven, ben ik in het restaurant van het hotel waar ik zat, een hapje gaan eten.
Schnitzel met champignons en een verse salade. Natuurlijk vergezeld van een Radler. De laatste tijd is mij de Radler goed gaan smaken, en het lest de dorst goed.

Na het eten maar weer een stukje lopen. Ik kon wel merken dat ik in bergachtig gebied was, want ook de straten liepen omhoog en omlaag. Knap vermoeiend (of is het de conditie die zwaar te wensen overlaat). Hoe dan ook, ik had mijn beweging weer gehad. S ’avonds nog even iets gedronken in de bar, en daarna slapen.
Vanochtend weer om 7 uur op. Douchen, en daarna ontbijten.

Ik vond dit hotel de minste van allemaal. Niet dat het slecht was, maar de kamer was wat klein, en in de prullenbak in de badkamer zat nog vuil van de vorige gast. Omdat ik toch ging vertrekken heb ik me er verder niet druk om gemaakt.
De prijs van het hotel was ook niet hoog, dus ik moet niet klagen.
Wederom was het weer niet al te best. Het was bewolkt en koud. Wat dat betreft lijkt een echte zomer aan ons voorbij te gaan. Nadat ik de scooter weer bepakt had, en de navigatie ingesteld, was het tijd om te gaan.
Vandaag de laatste rit van de heenreis, een afstand van 188 km.
Op naar Eugendorf, een plaatsje net buiten Salzburg. Ik heb hiervoor gekozen omdat een hotel in Salzburg per nacht ongeveer net zoveel kost als de 5 nachten tezamen die ik nu in een ander hotel door breng.
De reis verliep spoedig, en onderweg werd mijn aandacht getrokken door een klooster met daarnaast een mooi kerkje. Dus tijd voor een foto en even wat rondkijken. Wat me in het kerkje opviel, was, dat een grote foto in het midden bij het altaar stond.
Toen ik weer naar buiten kwam werd me ook meteen duidelijk waarom. Er kwam net een uitvaartstoet aan. Waarschijnlijk betrof het de man op de foto. Uit respect heb ik natuurlijk van de uitvaartstoet geen foto’s genomen. Wellicht heel toepasselijk dat dit in het plaatsje Au (an der Hallertau) was, omdat het ook een beetje pijnlijk moment was.
Van daar ging de reis verder naar Moosburg, een route die geheel door allerlei maisvelden en andere gewassen liep.
Bij het Rathaus in Moosburg maar weer even gestopt een kiekje te maken.
Ik vind vaak de beschilderingen op de gebouwen zo mooi.
Hoewel het er steeds donkerder uit ging zien, leek het of ik de regen net voor kon blijven.
Onderweg zag ik een hert staan, maar zelfs met de grote afstand tussen ons in, had hij me in de gaten, en was ik niet op tijd om een foto te knippen. Dit lukte wel met een watermolen in Markt Tussling, omdat watermolens niet zo snel weg springen als herten.
Achter de watermolen was een klooster, en op een berg stond nog een kerkje.
Naar het kerkje ben ik nog even heen gereden, wel via een omweg, want het eigenlijke weggetje steeg met 18 % .
Waarschijnlijk iets te veel van het goede voor mijn scooter.
Na nog een stuk te hebben gereden, kwam ik in Tittmoning, waar het tijd was voor koffie, en een klein warm hapje. Ik had het ook best wel fris, dus heb ik binnen gezeten met koffie, en daarna een heerlijke curryworst met patat.
Nu ik erover nadenk realiseer ik me dat dit pas de eerste keer dat ik patat gegeten heb.
Na de lunch verder, en nu zag ik voor het eerst Salzburg aangegeven worden op een richtingaanwijzer.
Onderweg werd nog wel voor mij gewaarschuwd
Dit was ook het moment dat de dagteller naar de 1000 km zou gaan, en dat wilde ik op de foto zetten. Maar helaas, hij sprong van 999,9 naar 0,0 dus dat moment heb ik niet vast kunnen leggen.
Voor ik er erg in had stond ik bij een prachtige brug, die de grens vormt tussen Duitsland en Oostenrijk. Weer had een grens bereikt. Letterlijk en figuurlijk.
Het betreft hier de Salzachbrucke, over de rivier de Salzach.
Wat je omhoog gaat, mag je ook weer naar beneden, dus daarna een afdaling van zo’n 8 km, en dan zou ik aankomen bij mijn hotel.

HET IS GELUKT. IK HEB MIJN DOEL BEREIKT.

Totaal 1094 km van huis tot aan mijn hotel in Eugendorf.
Gelegen op een steenworp afstand van Salzburg.
1 overnachting bij mijn zus.
4 overnachtingen in hotels.
5 x de tank van de scooter gevuld.

Na 2 hartinfarcten, een open hartoperatie en een fikse legionella infectie, heb ik een droom waargemaakt, en kan ik dit van mijn korte lijstje afstrepen.
Het hotel ziet er echt super uit, met sauna, zwembad etc.
Dat wordt 5 dagen genieten. Vandaag neem ik verder rust, en morgen ga ik er maar eens op uit. Ik hou jullie op de hoogte.

Tot morgen.

De zevende dag

Sinds mijn vertrek, had ik iedere dag een doel wat ik moest bereiken.

Een andere stad, een ander hotel en een stap dichter bij Salzburg. Nu werd ik wakker, en realiseerde me dat ik vandaag geen rit op het programma had staan.
Ik had me voorgenomen om een bus te nemen vanaf mijn hotel naar Salzburg.

Dus na het gebruikelijke ochtendritueel (douchen, aankleden, ontbijten, en wat een mens zoal smorgens doet), had ik mijn fototoestel gepakt en wilde naar de bushalte lopen. Maar dat viel wel even tegen. De regen viel met bakken uit de lucht. Ik stond eigenlijk heel verdwaasd onder de luifel van het hotel te kijken, omdat ik dit in mijn stoutste dromen niet had verwacht.

Toen het tot me doordrong dat deze dag door regen gedomineerd zou worden, ben ik terug gegaan om even wat te lezen, en om een ander plan te bedenken. Wat ik wel bedacht , is hoe blij ik ben dat ik niet op de scooter hoefde vandaag. Hoe graag ik ook rijd, dit zou een straf geweest zijn.

Ik ben even in de lobby van het hotel gaan zitten, om vast een klein stukje te schrijven. Ook dát is vakantie, niks moet, alles mag. Ik denk dat het personeel medelijden met me had, want de serveerster kwam spontaan een kopje koffie brengen.

En dan…….. Ik wil naar mijn kamer gaan, en zie dat het droog is, of sterker, de zon schijnt. Het bezoek aan al die kerken betaalt zich blijkbaar toch uit.

Snel de jas aan en naar de bushalte. Helaas net de bus gemist, en dus even wachten. Mooi de kans om mijn vrouw even te bellen. Na ongeveer 20 minuten in de bus gestapt, en een kwartier later stond ik in een zonnig Salzburg.

Ja, waar moet ik beginnen met vertellen?? Het ene deel is nog mooier dan het andere. Dus begon ik maar foto’s te maken. En een stukje film. Nu is het zo, dat ik deze verslagen schrijf op een tablet, en dus ook de foto’s van het tablet afhaal.
Best onhandig, maar de foto’s van mijn fototoestel staan op sd kaart en ik kan ze hier niet gemakkelijk overzetten. Dus op stap met tablet, fototoestel en filmcamera. Uiteindelijk is het weer gelukt.

De hele dag leek het opnieuw fors te gaan regenen, maar ik heb geen druppel meer gehad. Je ziet dat wel terug op de kiekjes.

Ik heb heerlijk geslenterd door de stad, zonder doel voor ogen, en gewoon maar naar binnen lopen waar het mooi leek. Natuurlijk wel even met de Festungsbahn naar boven gegaan, naar het fort.
Ik had ook al eens in Boedapest in de tandradbahn gezeten , maar deze is veel sneller.(is ook al 4 keer gerenoveerd).

Later nog even een lekkere kaas-spek pretzel gegeten, en een kopje koffie gedronken. De tijd is voorbij gevlogen.

Weer terug naar het hotel voor mijn avondmaal, en het nagenieten van deze dag.

Ik hoop dat de foto’s jullie een indruk geven van wat ik allemaal gezien heb.
Voor vandaag is weer mooi geweest.

Vervolg foto's van zevende dag

Tot morgen

De achtste dag.

De wektoon van mijn telefoon haalt mij uit mijn slaap. Net zo trouw als mijn scooter op deze vakantie, is ook mijn telefoon. Een onmisbaar stukje gemak, waarmee je contact houdt met de rest van de wereld, maar ook gemakken heeft, zoals het laatste nieuws, en in mijn geval mijn wekker.
En weer begint de dag met regen, en een temperatuur van 11 graden. Dit keer heb ik er alle vertrouwen in dat het spoedig droog wordt, en de zon zich laat zien. Later blijkt dit ijdele hoop te zijn, want het is niet echt droog geworden. Dit valt in het niet bij wat helaas andere vakantiegangers overkomen is door een aanslag in Thailand. Ik klaag er dus verder ook maar niet over.
Na mijn ontbijt heb ik mijn oudste kleinzoon gebeld. Hij is vandaag jarig en wordt 8 jaar. Net als ik, is hij op dit moment op vakantie, en zit lekker op een camping in Frankrijk, waar het nu 27 graden is, met volop zonneschijn.
Tijdens ons gesprek was hij aan het badmintonnen, en liet hij de tablet, die hij voor zijn verjaardag heeft gekregen, even voor wat het is.
Het bestaat dus toch nog. Kinderen die gewoon buiten spelen.
Zijn verjaardag wordt pas gevierd als de vakantie voorbij is, dus die mis ik niet écht.
Mijn plannetje voor deze dag valt letterlijk in het water, want ik wilde eigenlijk naar de Wallersee. Maar het is zinloos om het water op te zoeken, als het al spontaan naar je toe komt.
Ik besluit om dan maar naar het dorp te lopen, een afstand van ongeveer 3 km.
Regenjasje uit de buddy van de scooter gepakt, en snel even geprobeerd of de scooter nog startte. Hij stond tenslotte al sinds woensdagmiddag stil. Maar gelukkig, het was aanraken en lopen. Een heerlijk geluid, en als het niet geregend had, waren de scooter en ik, er zeker SAMEN op uit getrokken.

Het is een geluk dat ik gisteren de foto’s gemaakt heb van de omliggende bergen, want vandaag zijn ze weg. Tenminste, ik kan ze niet zien. Tijdens mijn wandelingetje valt me op dat de mensen hier toch wel aardig wonen. Ik zou me best op mijn gemak voelen in een van deze huisjes.
Zelfs de Alpakas hebben hier een aardig onderkomen, en hebben hun eigen tuinmeubilair.
In het dorp zit een zaak, die alleen maar motorkleding, helmen en andere motor toebehoren verkoopt. Omdat buiten al aangegeven staat dat op alles korting is, ben ik even naar binnen gelopen. Een echt walhalla, als je genoeg geld hebt, en jezelf wil verwennen met goede kleding. Zelfs in het goedkopere segment hebben ze een mooi aanbod. Als het weer slecht is, als ik aan mijn terugreis begin, overweeg ik zeker om daar een regenoverall te kopen.
Na mijn bezoekje aan deze zaak, ben ik bij Mc Donalds naar binnen gelopen voor een kopje koffie. Anders dan bij ons, heeft ieder Mc Donalds een zogenaamd Mc Cafe.
Dit is een speciale koffiebar waar ook een ruim assortiment gebak te koop is.
Men moet deze koffiebar niet vergelijken met de koffieshops in Nederland.
Daar is het geen zuivere koffie.

Dom genoeg vroeg ik om een grote koffie, en dát heb ik geweten. Het koffiekopje had het formaat van een kleine emmer. De inhoud komt overeen met 3 koppen koffie. Normaal moet je dan ook 3 gebakjes erbij hebben natuurlijk, maar ik heb gekozen om er maar één te nemen. Toen ik vanochtend mijn broekriem vast maakte, merkte ik dat die gekrompen was, of dat mijn buik iets is toegenomen. Een van de redenen waarom ik gekozen heb voor deze wandeling.
Ik heb besloten om er maar een vrouwendag van te maken.
Zo noemen wij een vakantiedag die grotendeels besteed wordt aan het bezoeken van allerlei winkels, en kijken naar dingen die je in Nederland net zo goed kunt kopen.
Ik ben niet iets tegengekomen wat ik wilde hebben.

Een zaak trok mijn aandacht, en dat was KIKA. Echt een groot warenhuis, met een zeer ruim aanbod.
Na dit tijdverdrijf ben ik rustig terug gaan lopen naar mijn hotel. Ik vul de dag verder met wat lezen en misschien nog even zwemmen.

Op zich is het wel lekker geweest om die wandeling te maken. Ik moet ook niet te lui worden natuurlijk. Voor de komende dagen wordt er steeds beter weer voorspeld. Hopelijk krijgt het weermannetje gelijk, en kan ik er morgen lekker op uit met de scooter.

Een ding staat vast. Ik kan nooit alle interessante dingen zien die deze omgeving te bieden heeft. Dat geeft wel een reden om hier nog eens terug te komen.

Misschien iets om in club verband dit eens te organiseren??

Voor vandaag is het weer mooi geweest.

Tot morgen

De negende dag

Heerlijk, ik word wakker, en de zon schijnt. Dus snel douchen, ontbijten en weg wezen. Een bezoek aan de Wallersee. Eerst even de scooter droog gemaakt, want om op een kletsnat zadel te zitten, lijkt me geen pretje.

Nog even op een kaartje gekeken waar ik naar toe moet, en toen was ik er helemaal klaar voor. Voor mijn ritje vandaag, heb ik geen navigatiesysteem nodig. Ik zie wel waar ik uitkom. En in het ergste geval heb ik mijn telefoon bij me, met daarop google maps en here.

Wat is Oostenrijk toch een mooi land.
Nadat heel het land gisteren van water is voorzien, ligt het er vandaag fris en vrolijk bij.

Al snel ben ik in Henndorf. Hier kan ik al een glimp van het meer opvangen. Het is ook niet iets wat je over het hoofd kan zien. Het meer is op het langste gedeelte 5,5 km, en het breedste stuk is 2 km breed. De totale oppervlakte is ruim 6,1 vierkante km. Best wel wat groter dan menige badkuip.
Langs het meer zijn diverse campings en recreatie mogelijkheden. Zwemmen en varen horen daar zeker bij.

In Henndorf rijd ik de berg omhoog, zo maar op goed geluk, en kom bij Gut Aiderbichl. Hier worden vele soorten dieren opgevangen om ze een waardig bestaan te geven.
Er zitten er meer dan 1000. Honden, katten, paarden, ezels, apen, je kan het zo gek niet bedenken.
Al moet ik zeggen dat ik GEEN goudvis heb gezien. Een mooi initiatief.
Nadat ik van het landschap wat foto’s had gemaakt, ben ik naar Neumarkt am Wallersee gereden. Even lekker op een terrasje iets drinken. Onder de parasol, want de temperatuur liep al snel op. Wat een verschil met gisteren.
Daarna heerlijk rustig verder gereden, op een heel stil weggetje, wat na een kilometer of 3 uitkwam bij een camping en alleen verder ging als fietspad. Dat krijg je als je geen navigatie gebruikt. Dus maar weer terug gereden, en even een kaartje gecheckt hoe nu verder te rijden. Uiteindelijk kan je bijna niet fout rijden omdat ik het hele meer rondging.
Zo kwam ik terug in het dorp waar mijn hotel staat.
Omdat er nog genoeg tijd was, ben ik doorgereden naar Salzburg.
De vorige keer was ik met de bus, en diezelfde weg mag je ook met de scooter rijden, dus geen probleem om er te komen.

Langs de oever van de Salzach stond een enorme rij van marktkraampjes, en zag het er gezellig uit. Ik heb de scooter geparkeerd, en ben langs de oever, en dus langs alle kraampjes, richting centrum gelopen.
Er werd van alles te koop aangeboden, van houtsnijwerk tot eigen gemaakte sieraden, en allerlei andere snuisterijen.
Dit alles voorzien van een Salzburg’s prijskaartje, want ze weten hier heel goed dat er veel toeristen zijn, die gemakkelijk geld uitgeven.
Vanaf de oever van de Salzach ben ik het centrum in gelopen. Dit keer wat meer op details lettend dan de eerste keer.
Zo in het zonnetje, en met heel veel straatmuzikanten, die prachtige muziek ten gehore brengen, was het echt genieten.
Mensen zijn ook veel gelukkiger als de zon schijnt.
Ik kwam zelfs nog een old timer tegen. Kon alleen het zadel niet vinden.
Omdat ik nog wat tijd over had, ben ik hier even naar binnen gestapt.
Ik heb even gevraagd wat ze hier vinden van de helmplicht, en ze hebben me verteld dat het veel veiliger is met een helm op, ook op een snorscooter.

Vervolg van de negende dag
NatuurlIjk nog even wat te drinken genomen, wat foto’s geknipt, en via een heel andere weg, namelijk de Gstatten Tor,
weer bij de scooter uit gekomen.
Het was ondertussen een mooie tijd om weer naar het hotel te gaan, en om straks een hapje te gaan eten.
Ik heb een heerlijke dag gehad. Groeten uit een zonnig Salzburg.

Tot morgen.