Ook van mijn kant een kort relaas hoe de tour voor mij is verlopen.
Vrijdag eerst nog moeten werken.
Na het werk snel naar huis, scooter nog even een klein beetje gewassen, spullen ingepakt, en vertrokken naar Den Bosch.
Daar bevind zich het beste hotel wat een mens zich kan wensen.
Is bij mijn zus in huis, kost niks, altijd schoon, koffie, drank en eten gratis. Helemaal top.
Zaterdagochtend om 06.45 uur opgestaan, en me heerlijk opgefrist en aangekleed.
Beneden stond de koffie al klaar voor me. Het was schitterend weer, de zon stond al flink te schijnen.
Alle ingrediënten voor een prachtige dag.
Rond de klok van kwart voor 8 ben ik vertrokken richting Reusel.
Via Cromvoirt naar de N65, om verder te gaan via Oisterwijk, Moergestel, Hilvarenbeek en Lage en Hoge Mierde naar de verzamelplaats bij de Hollandershoeve in Reusel.
Onderweg toch nog even 2 warme croissantjes gekocht, en een flesje drinken, en de scooter volgegooid met zijn geliefde E5 benzine.
Om half 10 was ik op de plaats van bestemming, en ik leek de eerste te zijn.
Ik nam plaats op het terras, en zag toevallig 2 wielrenners naar buiten komen met een kop koffie.
Dus zei ik, "lekker, koffie, dat lust ik ook wel".
Een van hen vertelde me dat dit eigenlijk was voor de mensen die zich daar zouden verzamelen, maar ik mocht wel een kop koffie pakken.
Omdat ik toen vertelde dat ik ook bij de groep hoorde die zich daar zou verzamelen, keken ze me heel raar aan.
Wat bleek nu, ik moest een stuk verderop zijn, ander terras, zelfde naam. (hoort allemaal bij elkaar, maar weet ik veel)
En daar stonden Peter en Bjorn al te wachten.
Meteen kwam de grote tourleider aanrijden. (is het tourleider of tourlijder? Dat weten we wel aan het einde van de dag)
En ook alle anderen meldde zich voor een lekker bakje koffie of thee op het zonovergoten terras.
Helaas was onze grote vriend Gerard ontrieft, want 2 scooters rijk, en geen van beide kunnen gebruiken, is een enorme teleurstelling op zo'n mooie dag.
Niettemin was hij wel gekomen met de bus, om ons uit te zwaaien.
Te zijner tijd moeten we toch eens een sticker op die bus plakken met de tekst "Service auto VTC de Roadrunners. Driver : Gerard".
Toen het tijd was om te vertrekken wilden we eerst 1 minuut stilte houden, om op deze wijze Yvonne de Roode te gedenken, die op 54 jarige leeftijd is overleden, en juist op deze dag werd begraven.
Yvonne is de vrouw van Ard de Roode, een gerespecteerd scooterrijder, en bij velen van ons wel bekend.
- 1 minuut stilte.jpeg (801.38 KiB) 3306 keer bekeken
Na dit indrukwekkende moment, vastgelegd door Gerard, was het tijd om de tour te gaan rijden.
Marco leidde ons met gepaste snelheid door het Brabantse land.
Ik voelde binnen in mezelf een enorme pijn opkomen, niet omdat ik ziek was, maar omdat ik me realiseerde dat ik in het verleden hier ook woonde, en het nog steeds enorm mis.
Je kunt een Brabander wel uit Brabant halen, maar je haalt nooit Brabant uit een Brabander.
Prachtige wegen, uitgestrekte bossen, mooie boerderijen en huizen, en aardige mensen.
Wat wil je nog meer.
Rond het middaguur (volgens Marco iets te vroeg) kwamen we aan bij ons Café. Dat café is natuurlijk niet van ons, maar het heet "ons Café".
Daar heb ik me tegoed gedaan aan de koffie, en een heerlijke uitsmijter.
En ik was niet de enige, want de uitsmijters vonden gretig aftrek.
Hoewel we aangekomen waren met een stralend zonnetje hoog aan de hemel, werden we tijdens het eten toch getrakteerd op een behoorlijke regenbui.
Maar toen de tijd aangebroken was om verder te rijden, kwam het zonnetje weer tevoorschijn, en konden we de tour vervolgen.
Via zo vele mooie plekjes, waar ik, verdulleme, geen foto's van gemaakt heb, kwamen we in Heeswijk-Dinther.
Hier heb ik nog een paar jaar gewoond, en het voelde dan ook weer heel vertrouwd om even "thuis" te zijn.
De Kilsdonkse molen is bij Heeswijk-Dinther om de hoek, dus al snel zagen we deze unieke molen(s) staan.
Uniek, want er zijn er maar twee van in Europa.
De molen dateert uit de dertiende eeuw, en was vroeger compleet van hout.
We zijn even op het terras gaan zitten, en hebben onder het genot van een Radler, cola, cassis, of ander drankje, gezellig met elkaar zitten kletsen.
Bij de Kilsdonkse molen ligt ook nog een fluisterboot, maar ik heb heb niet gehoord. (ook niet gezien trouwens)
En ondanks dat bij aankomst bij de molen we nog stralend weer hadden, begon het toch te betrekken.
- 20200711_141656.jpg (4.8 MiB) 3306 keer bekeken
In no time werd het donker.
Precies op het moment dat Dennis ons kwam vergezellen.
Toeval???
Dus iedereen de regenkleding aan, al was ik ervan overtuigd dat het wel over zou waaien.
Nou, zowel buienradar als mij moet je maar nooit gebruiken om een weersvoorspelling te doen.
Nog voor dat we echt onderweg waren, begon het te regenen, en behoorlijk ook.
Maar wat kan je gebeuren met een regenoverall aan. Niks toch?
Ik weet nu wel beter. Op een gegeven moment leek het of er een gieter met water in mijn broek werd leeg gegoten.
Zitvlak, benen, en wat er tussen hangt, alles was zeiknat.
Toen we uiteindelijk een stop hadden, en ik van het zadel afkwam, voelde ik gewoon een straaltje water langs mijn benen lopen.
En nee, ik ben nog niet incontinent. Het was echt regenwater.
Ik was geen uitzondering, iedereen was behoorlijk nat., ongeacht de soort regenkleding.
Gelukkig stopte het wel met regenen, en werd de tour voortgezet richting Reusel.
Alleen zonder Patrick en Harry, die huiswaarts gingen.
In Reusel hebben we afscheid genomen van Bjorn en Peter.
Wij zijn verder gegaan naar Belgie, net de grens over, om daar een heerlijk broodje te eten.
Buiten zittend op het terras, beschut en uit het zicht van alles en iedereen.
En juist dat laatste was voor Scooterkees en Dennis funest.
Want ze hadden hun helm aan het stuur gehangen van de scooter, en zijn gewoon in vol vertrouwen naar binnen gegaan.
Bij terugkomst was van beide heren de helm gestolen.
Een laffe daad, met veel consequenties voor beide vrienden.
Want buiten het feit dat dit een dure tegenvaller is, kan je ook zonder helm niet naar huis rijden.
Ik doe het zelf ook regelmatig, als ik ergens koffie ga drinken, of een hapje ga eten, maar na dit voorval zal ik het niet meer doen als ik niet constant mijn scooter kan zien.
Gelukkig had Marco nog twee extra helmen thuis liggen, en ben ik, samen met Marco, deze bij hem thuis gaan halen.
Ook Steven reed met ons mee, om de achterband op te pompen (Marco heeft een compressor thuis), en is vanaf daar naar huis gegaan.
Met extra lucht EN een dikke schroef in zijn band.
Marco en ik zijn de helmen gaan afleveren, en na wat geklets en (slechte) tips hoe de helm te claimen bij de inboedelverzekering, hebben we van elkaar afscheid genomen.
Ik ging weer richting Den Bosch, en heb dit stuk samen met Reyn gereden.
Die had een lege navigatie, dus moest anders zoeken.
Samen uit, samen thuis.
In Den Bosch, op het Heetmanplein, afscheid van Reyn genomen, en rond de klok van 10 uur stapte ik weer binnen bij mijn zus.
Conclusie voor deze tour :
1) tourleider zijn is niet zo eenvoudig, je hebt het weer niet in de hand, je moet een behoorlijk assortiment helmen hebben, als het kan in verschillende maten, en een compressor is ook een onmisbaar uitrustingsstuk.
2) er lopen heel wat dieven rond, die niet van andermans spullen af kunnen blijven. Ik hoop dat Kees en Dennis de klap te boven komen.
3) de belangrijkste constatering is wel dat dit echt een perfecte tour is, aan zoveel details gedacht, in een prachtige omgeving,
en met zoveel fijne vrienden. Iedereen, en Marco in het bijzonder, heel veel dank voor deze mooie dag. En niet te vergeten, dank voor de lekker
bonbons